Soms is het leven even een wonder. De storm van de angst en het verdriet waait over. De donkerte is voorbij en de zon breekt weer door.
Mocht zelf als jong mens van net veertien jaar voor het eerst na bijna een halfjaar ziekenhuis opname en twee maal op het randje van de dood te zijn geweest, ervaren hoe het is om weer op nog wankele benen buiten te staan. De bast van een boom te voelen, de geur van net gemaaid gras te ruiken, de zon op mijn gezicht te voelen. Ik wist niet dat dit alles zo onwijs lieflijk en kostbaar was, tot ik het moest afstaan.
In tijden van ziekte, pijn, verdriet en nood beseffen wij vaak pas hoe kwetsbaar wij mensen eigenlijk zijn. Afhankelijk van elke ademteug en hartslag.
Geniet dus van elke dag en leef er één gelijk. Houd rekening met morgen, maar leef vandaag alsof het je allerlaatste dag kan zijn. Stel die kus niet uit, dat vriendelijke gebaar, die glimlach naar je naaste en het leven en omarm de wonderen van elke dag.
Ooit zullen ze je ontvallen en komen de dagen waarvan je zegt: daarin heb ik geen plezier. Dan zal de kruik verbrijzeld worden bij de waterput, het scheprad van de watermolen des levens vastlopen en het zilveren koord afbreken.
