Grijze dagen
Voor veel mensen zijn ze nu aangebroken. Samen met de ontluikende paddenstoelen, het vallen der bladeren en het steeds lager staan van
het hemellichaam wat onze aardbol verwarmd, opent zich langzaam maar zeker de bekende put. Ze proberen het weg te drukken, deze keer geen dip, maar langzaam sluipt de geur der verrotting naderbij.
Ik had een buurman in Gouda die er ook heel erg last van had. Als de blaadjes van de bomen vallen veranderde hij als in een film van dokter Jekyll en mister Hyde. In zijn lijf stond het monster langzaam maar onafwendbaar op en liep op zijn blote voeten uren en uren door de kamer te ijsberen. Liet hem rauwe schreeuwen blèren tot diep in de nacht. Vreemde volzinnen mompelende die de demonen in hem leken te wekken.
Hij brulde midden in de nacht: ”Mijn zoon, waar ben je?” Waarop ik vanuit mijn bed terug brulde: ”Ik ben hier pa!”
Dan was hij even stil, schuifelde op zijn enorme voeten naar de kleine dakkapel en opende het raam dat knarste in zijn sponning. Dan, met een genotszuchtige kreet, piste hij vol overgave in de dakgoot en riep: ”Vuile schoft, dat zal je leren.”
Een duidelijk geval van Gilles de la Tourette, zoveel was zeker. Ik heb er zeven jaar naast gewoond, maar wennen deed het niet. Zeg een gebedje op voor een ieder die lijdt aan psychische lasten. Het verborgen leed dat extra sterk wordt als de dagen kort en de nachten lang zijn….
Voor veel mensen zijn ze nu aangebroken. Samen met de ontluikende paddenstoelen, het vallen der bladeren en het steeds lager staan van
Ik had een buurman in Gouda die er ook heel erg last van had. Als de blaadjes van de bomen vallen veranderde hij als in een film van dokter Jekyll en mister Hyde. In zijn lijf stond het monster langzaam maar onafwendbaar op en liep op zijn blote voeten uren en uren door de kamer te ijsberen. Liet hem rauwe schreeuwen blèren tot diep in de nacht. Vreemde volzinnen mompelende die de demonen in hem leken te wekken.
Hij brulde midden in de nacht: ”Mijn zoon, waar ben je?” Waarop ik vanuit mijn bed terug brulde: ”Ik ben hier pa!”
Dan was hij even stil, schuifelde op zijn enorme voeten naar de kleine dakkapel en opende het raam dat knarste in zijn sponning. Dan, met een genotszuchtige kreet, piste hij vol overgave in de dakgoot en riep: ”Vuile schoft, dat zal je leren.”
Een duidelijk geval van Gilles de la Tourette, zoveel was zeker. Ik heb er zeven jaar naast gewoond, maar wennen deed het niet. Zeg een gebedje op voor een ieder die lijdt aan psychische lasten. Het verborgen leed dat extra sterk wordt als de dagen kort en de nachten lang zijn….
