Worden als de kinderen
Zondagochtend je kent dat wel. Een beetje suf want het is weer laat geworden gisteravond. Je gaat zitten en de muziek begint te spelen, tijdens het zingen kijk je de gemeente eens rond om te zien wie er zo al zijn....
Voor je zitten de mensen wat ongemakkelijk op hun stoelen heen en weer te schuiven en verderop hoest de eeuwige verkouden Dirk de pianist bijna achter zijn piano vandaan.
De voorganger vertelt ons dat God van de kinderen houdt en ik zit nog wat door te filosoferen dat we moeten worden als de kinderen. Ik kijk juist naar het op een perzik in de houtwol gelijkende hoofd van de man voor me als ik merk dat er een kind tussen de rijen vandaan scharrelt. Worden als de kinderen, gonst het na in mijn hoofd. Op datzelfde moment trekt het baasje zijn broek en onderbroek van zijn billen en sloft half naakt de kerk door.
Zijn piemeltje wip vrolijk op en neer op de maat van het juist ten gehore gebracht zijnde opwekkingslied.” Ontsteek nu de loftrompet met blijde galmen.” Pas dan komt hij op het idee om even een plasje te doen tegen de hoek van de kerkmuur waar de brandslang hangt.
Nu trekt het baasje de aandacht van heel wat meer mensen en hij danst ondertussen met rode billetjes, na uit gepiest te zijn weer vrolijk op de maat van de muziek mee tussen de rijen. De dames van het aanbiddingsteam raken hierdoor met het vlaggen uit de maat en slaan per ongeluk schele Leo met een vlag voor zijn kale schedel waarbij het iets roept dat redelijk het zevende gebod met voeten treedt.
Even later wordt het kind afgevoerd door een moeder die hem met een opgewonden en bovenal rood hoofd mee naar achteren neemt. Huilend en wild protesterend tegen deze abrupte beëindiging van zijn nudisten act, zien we hem uit ons beeld verdwijnen. Worden als de kinderen, denk ik… Ik dacht dat ik die tekst toch wel goed begrepen had maar voor alle zekerheid zal ik hem toch nog eens nalezen.
