Drie dagen rust. Nou ja, eerst kerst dan de zo aardig bedacht zijnde tweede kerstdag, die ten diepste nergens op slaat, en dan nog de zondag.
Ik voel mij dan altijd wat wee. Drie volle dagen wordt er van je verwacht dat je een beetje in de shampoo-houding blijft en dat gaat ten koste van mijn humeur.
Ledigheid is des duivels oorkussen, zegt een waar spreekwoord en ik vind dat volkomen waar. Voel mij het lekkerst als ik druk bezig ben geweest met wat lichamelijke arbeid. Maar daar komt het niet van met deze dagen. Enfin, enkel nog oud en nieuw en dan is het weer normaal. Ik hou van normaal.
Ben misschien wel een beetje saai. Wat wel opvalt is de volkomen rust in deze omgeving waar we nu wonen. Je hoort bijna niets. Een nogal kerkelijke omgeving die molenwaard en ik ben dol op rust. Na inspanning wel te verstaan. Want van enkel rusten wordt een mens dik, lui en gammel. Derhalve is het onwijs belangrijk dat wij na de rust er weer lekker tegenaan gaan. In de kerk elke zondag de zondagsrust. Prachtig, daar niet van. Maar wat vaak ontbreekt is met het gehoorde eens lekker aan de gang te gaan. En zo vervet kerkelijk Nederland langzaam maar zeker en geraken wij allen in de shampoo-houding wat mij niet juist lijkt. Evangelie is actief en zeker niet passief...