Klim op een stapel oude kranten, over boeken, zakken vol zooi en grote wolken muf ruikend stof stuiven door het huis. Hoe kan een mens zo leven!
Na de containers propvol te hebben geladen heb ik de indruk dat er ten diepste nog niets is veranderd. Wat een zooi!
Geloof toch dat God wil dat ik hiermee verder ga.
Het is inmiddels half elf geworden en een groepje vrouwen kijkt enigszins gefascineerd naar mij. Groet hen en steek de straat weer over, doch voel duidelijk hun priemende ogen in mijn rug. Zouden ze mij bij Old shatter naar binnen hebben zien gaan en beseffen wat ik aan het doen ben?
Moet wel een aura van heiligheid om mij heen hebben hangen want ze kijken me net zolang na totdat ik ons huis weer binnenga. Kijk binnengekomen terloops even in de spiegel en ontwaar in het voorbij gaan dat er inderdaad een aureool om mijn hoofd zweeft. Een van spinrag om precies te zijn. Geen wonder dat die dames mij zo nastaarden. Grote slierten spinrag, komend van Old shatter zijn plafond, zitten als een tulband om mijn hoofd gewonden. Allemaal leuk en aardig dat naastenliefde in de praktijk, maar je loopt wel voor gek.
