Nog een keer terug bij Bolk

De vitrage zit dicht bij Bolk. “Hij is een beetje in de war,” zegt een

voluptueuze vrouw die mij ziet staan bij het hek. Eigenlijk gaat de beheerder van in menig kinderhartje nooit te vergeten speeltuin de kleine Betuwe, gelijk op met het verval van zijn speeltuig.

Langzaam neemt de natuur het terug op in haar eeuwige armen. Roest in het metaal, kalk in de bovenkamer. Meneer Blok verschijnt even in pyjama achter de vitrage en balt zijn oude vuist naar mij. Geen spoor van herkenning van een week of vier geleden.
“Beetje dement aan het worden, ”spreekt de vrouw met de dikke billen, wulpse lippen en het valse hondje aan een draadje.

Er breekt toch iets in je als je zoiets tot je door laat dringen. Omdat de speeltuin en haar beheerder ook onderdeel zijn van jouw leven, jouw toekomst, jouw einde. Denk niet dat wij aan deze strijd ontkomen. Laten we daarom spelen zolang het kan, genieten op een goede manier binnen de grenzen van de liefde en beseffen dat elke dag genoeg heeft aan zijn eigen zorgen en pijn. Niet tobben op de schommel van het bestaan en hup, daar suis je al met de geur van het fluitenkruid in je haren….