Pilaren duwen in de Geest

In de sintjan in Gouda zat ik vanmorgen naar de grote pilaren te kijken die het imposante bouwwerk dragen.
Onmiddellijk dwaalden

mijn gedachten af naar de meest tot de jeugdige fantasie sprekende figuur uit het oude testament: Simson. Op de lagere school sprak de Godsdienstonderwijzer over deze enorm sterke, op een aan de anabole zijnde Bodybuilder gelijkende man, die 1000 filistijnen de hersens insloeg met een redelijke ezelskaak. Later toen Simson echt de beuk er in wilde zetten duwde hij twee soortgelijke in de Sintjan aanwezige pilaren omver, waardoor de Filistijnen inclusief hijzelf helemaal in de pan werden gehakt onder het vallend puin.

Pas later toen ik tot geloof gekomen was en het bijbelboek richteren er op nasloeg ontdekte ik een dwaling. We lezen namelijk van Simson dat de mensen vroegen:”Simson, waarom ben jij nou zo sterk?”
Als hij er uit heeft gezien als een enorme, op een stier gelijkende krachtpatser, was dit een vrij domme vraag. Het was immers duidelijk dat Simson in eigen kracht zo sterk was. Maar het is veel aannemelijker dat Simson een heel gewone man was als u en ik. Zijn buitengewone kracht zat niet in hemzelf, maar in de Heer die Hem tot dienst geroepen had.
Dezelfde Heer die u en mij ook tot eer van Zijn naam en dienst geroepen heeft. Hoe komt het dan toch dat wij christenen al moeite hebben om twee satéprikkers uit elkander te drukken? Vreemd dat veel zaken in de bijbel tot een of andere blessing zijn verworden. Men zegt in de Geest te bezwijken omdat er in het oude testament ook mensen niet konden blijven staan toen de Heer neerdaalde in Zijn tempel. Reden om op de grond te rollen en het: vallen in de Geest te noemen.” Van mij mogen ze! Maar zou het niet veel stoerder zijn om pilaren omver te duwen? Goed het kost je zo nu en dan een kerk, maar in deze tijd vol werkelozen, bouw je die zo weer op. Ik meen een nieuwe blessing te ontdekken. “Pilaartje duwen in de Geest.” Waarom niet?