Het genoegen van geven

Het was een bloedhete dag op de zaak afgelopen dinsdag. De bouwvakkers liepen te puffen en te steunen. Ze moeten tot hun 67e dus

reden tot volop amechtige gevoelens. Ik kocht aan de overkant bij een zaak in gereedschappen een doosje slangenklemmen en zag dat ze een “ijsjesdag” hadden. Iedere klant kon een ijsje krijgen. Maar ja, ik kon moeilijk heftig likkend aan een ijslolly binnenkomen terwijl de rest als oververhit zijnde bavianen rondliep, dus ik vroeg of ik een doos kon kopen?
“Je krijgt er een,” was het antwoord van de verkoper.
Zo kwam het dat ik met een doos van 9 ijslolly’s de zaak betrad. Maar ja, we waren met z’n tienen. Ik durfde niet nog een tiende ijsje ook te vragen, bedoel er zijn grenzen!
Dus ik begon te delen in de hoop dat er iemand zou afslaan, maar iedereen nam gretig af en ik begreep dat ik dus de man moest zijn die er geen nam. Geen leuk vooruitzicht omdat mijn innerlijke mens begon te zeuren dat ik er het meest recht op had omdat ik ze had weten te regelen. Ik legde hem het zwijgen op en deelde ook die laatste uit en toen gebeurde het. Toen ik al die bouwvakkers zag lebberen en likken begreep ik dat daarin meer plezier school dan zelf te hebben genomen en een ander teleur te hebben moeten stellen. Die jongens moeten nog heel de middag en eerlijk hoor, als je iets van de hemel wilt proeven dan moet je toch zeker bij deze: stoere mannen maar met liefdevol hart, wezen. Eet ze mannen het komt jullie toe bij alles waarmede de mens zich aftobt in het leven….