In de Pinkstergemeente waar ik van oorsprong uitkom, gebruikte men het opleggen der handen tamelijk te pas en te onpas. Zo was het heel gewoon dat de voorganger de leden opriep om uit de banken te komen en elkaar de handen op te leggen en met elkaar te bidden.
God zou ons op deze wijze zegenen en wij konden elkander geestelijke gaven mededelen, zo was de gedachte.
Ook gebeurde het wel dat men speciale diensten organiseerde waar mensen (soms wildvreemden) de handen werden opgelegd.
Opdat ik in nieuwe tongen kan spreken vroeg men mij dikwijls of ik ook bij het team wilde komen dat handen op mensen wilde gaan leggen. Hetgeen ik altijd afwees omdat men op deze wijze het spel voor de knikkers aan gaat zien.
Ten eerste leert de bijbel ons om niemand overhaast de handen op te leggen. Wij moeten net als met alles wat de Heer ons schonk, met respect en heiligheid omgaan. De leer der oplegging der handen is geen speelgoed of sacrament van baat het niet dan schaadt het niet.
Er is nog zo veel onder dit onderwerp te zeggen, maar allereerst de vraag hoe jij in het licht van de bijbel het opleggen der handen beleeft?
Heel veel kan ik er niet over zeggen, weet er niet zo heel veel over.Maar ik weet wel dat ik het met de belijdenis dit voorjaar, als iets bijzonders ervoer. Het is naar mijn idee niet iets wat zomaar 'in het wilde weg' gedaan zou moeten worden. Binnenkort mag ik het weer meemaken als ik bevestigd wordt als diaken.
BeantwoordenVerwijderenFijne zondag gewenst!
Groet,Marga