Het brood des levens

De jonge moeder voor me schudde haar volle haardos over de rand van de kerkbank. Haar zoontje van een jaar of twee

zat dapper naast haar. Altijd een hele opgaaf voor kinderen om een uurtje stil te moeten zijn en zitten! Deze vormde hierop geen uitzondering. Eerst fluisterde hij in moeders haardos zijn schoenen te hebben uitgetrokken. Meen om de degelijkheid van de eikenhouten kerkbank te beproeven. Even later werden de kussens van het zitgedeelte met voeten getreden, beroken en besnuffeld en ook oké bevonden.
De dominee beklom het preekgestoelte maar het kleine mannetje achtte hem geen blik waardig. De zangbundel werd in zijn vochtige mondje gestoken en er kwamen rimpels op zijn voorhoofdje terwijl hij het papier beproefde. Hij keek erbij als een wijnkenner die de afdronk minimaal vond. Na de zangbundel beproefde hij het oude zakbijbeltje waarvan de smaak hem kennelijk uitstekend beviel. Kwijlend maar met smaak sabbelde hij op het woord van God en keek er zielsgelukkig bij.
Hij was duidelijk een kenner, dat kon je zien. Zette niet zomaar zijn ene doorgekomen tand in een bijbel die voor handen was. De moderne vertaling op het plankje voor hem bleef onaangeroerd. Hij wist als geen ander dat mooie dingen tijd nodig hebben om te rijpen. Een verse bijbel smaakt naar drukinkt en helderwit papier. De oude heeft een zweem van vanille en sigaren.
Hoe het ook zijn mocht, wat jullie er ook van denken, ik vond dat dit kind van net twee jaar, zich met meer overgave wierp op het levende woord dan menig kerkganger. Het speeksel liep hem van pure vreugd en genot des spijze langs de kin. Hoe intens beproeven wij het woord van God eigenlijk?