Wie durft er nog afhankelijk te zijn?

Afhankelijkheid is in onze dagen tot een veelal smerig woord geworden.
Het is onjuist

om afhankelijk te zijn, zo is de gedachte. Wij moeten onafhankelijke mensen worden. Vrouwen en mannen los van elkaar een inkomen verwerven en onszelf ontplooien. Helemaal tevoorschijn komen en ons niet onder laten sneeuwen. Het: de kaas niet van het brood laten eten, in de overtreffende trap.
Het lijkt winst. Het lijkt juist. Het lijkt vooruitgang.

Toch zit er een lelijke keerzijde aan onze onafhankelijkheid. Er zit een element van verwijdering in. Een gevoel van: ik heb jou eigenlijk niet nodig.
Er zit iets onder dat ons op eilandjes plaatst vol zelfbeschikkingsrecht.
En dat zien we dan ook terug in de achteruitgang van het ter kerke gaan. Ik heb ook God niet nodig en dop mijn eigen boontjes wel.
We zien dat terug in de gedachte dat wij zelf wel uitmaken wanneer wij kinderen wensen te ontvangen als “wij” daar klaar voor menen te zijn.
We zien het terug in de miljoenen kinderen die weggesmeten worden alvorens ze het daglicht zagen in de abortus.
We zien het terug in de talloze scheidingen die over deze wereld gaan.
Ach de lijst is ontzettend lang.
De bijbel leert ons echter: U geheel anders! U bent gezamenlijk (al de gelovigen in de Heer samen) één lichaam en de hand kan niet tegen het oog zeggen:”ik heb u niet nodig.”
Maar ja, wij moeten carrière maken, tevoorschijn komen in al onze assertiviteit. Toch?
Er zijn zelfs christelijke assertiviteit trainingen.
Welja….Op de achtergrond hoor ik de stem van Jezus als Hij zegt:'dient elkander, wie onder u de minste durft te zijn, is de meeste..."
Zouden daar ook trainingen over bestaan?
Vast niet!