Nou ja, dat stelde ik mij zo voor
dat ze dat zongen toen moeder thuiskwam met een vette bromvlieg. Ik zou het er
persoonlijk niet voor doen, maar iets zijn meug, niet dan! Over moeders
gesproken, hoe komt het toch dat zelfs stoere mannen en vrouwen “Moeder” op hun
arm laten tatoeëren?
Dat je er de naam van een lekkere meid op laat zetten valt
nog binnen de gedachten die ik als redelijk normaal beschouw, maar je moedertje
op je arm?
Je hebt er maar eentje, als het
goed is dan. Alle bonusmoeders sorry, het blijft surrogaat. Daarom gaan zoveel adoptiekinderen
op den duur toch op zoek naar hun echte moeder (vader). Logisch want je hebt
een gat in je menszijn als je geen enkel zicht hebt op je komaf als zodanig.
Moeders, tja. Zelfs ten tijden
van de oorlog roepen volwassen mannen om hun mama als ze in de loop van een
geweer kijken of door het ellendig lood worden weggemaaid. Dat zoeken van
bescherming bij je moeder zit blijkbaar heel erg diep. Die band van liefde is
heel sterk, dat is wel zeker. Heel anders vaak dan met pa (noem hem even papa).
Mama was (is) er voor de liefde en pa sjokt daar met zijn eeltige handen wat
achteraan en laat die indien nodig even om je oren wapperen.
Nou ja, dat is ook weer een
karikatuur maken van ouders. Doch het geeft wel te denken dat ik regelmatig
“mama” op een gespierde arm zie, maar zelden of nooit “papa.”
Toch laat onze Schepper zich
kennen als Papa/Vader/man en niet als mama. Hoewel ik ooit begreep dat het
woordje Vader in het Hebreeuws ook de moeder insluit. Zo zijn pa en pa weer één
in die Ene….
