Eerlijk zeggen

Mensen sterven jong. Er is veel leed. Ziekte,

dood, pijn verdriet. In de kerk wordt er vaak langsheen gepreekt me dunkt. Men kaart het wel aan, doch ik mis het “wij begrijpen het ook niet”. Er wordt gedaan alsof we Gods wegen begrijpen maar ten diepste begrijpen wij zeer weinig van de wegen der Schepper. Men heeft het over Christus de wonderdoener maar tegelijk sterven er jonge mensen. Een redelijk dilemma waarin geloof een sterke rol mag spelen.

Wat ik zo ernstig mis is het bekennen van het onvermogen God te volgen in dergelijke verdrietige zaken en het ophouden van de schijn dat men het begrijpt, terwijl men het spoor volkomen bijster is.

Wij lijden, wij hebben pijn en verdriet en maar al te vaak is er geen antwoord. Er is geen “daarom” te vinden waaruit u en ik troost kunnen putten. Wel het geloof want tot wie anders moeten wij gaan dan tot degene die uw en mijn pijnen, zonden, ziekten etc. op zich nam?

Wat zou het een verademing en een omhelzing in begrip zijn als het eindelijk eens toegegeven wordt dat wij ook vaak geen zier snappen van de wegen der Schepper. Maar dat wordt waarschijnlijk als zwakte gezien en derhalve praat men om deze kwestie heen. Spreekt over wonderen, tekenen, krachten en genezingen terwijl naast ons enorm wordt geleden. 

Men citeert de Bijbel, het boek vol wonderen als pleister op de wonde van uw en mijn verdriet over het wonder dat niet kwam. Een redelijk schrale troost me dunkt.

Het gevoelt als een vorm van struisvogelpolitiek en iedereen die na kan denken heeft het door, maar wie durft het hardop te zeggen?

Dat je als medemens veel meer hebt aan een troostende arm om je schouder van iemand die er ook geen bal van snapt maar met je meelijdt, i.p.v. al die Bijbelteksten die je pijn soms zelfs vergroten. Wat ik nu zo vaak proef is een (noem het) de vrienden van Job, gevoelens. Met vrome woorden wordt de lijdende slechts een nog groter onrecht aangedaan.

Gaan wij wel eerlijk met de toetsing van het woord van God om? Wordt het niet eens tijd om eens heel eerlijk te zijn en te bekennen dat er heel veel geleden wordt op deze aarde en dat wij het ook niet kunnen plaatsen binnen het kader van het christelijk geloof en Zijn beloften aan u en mij?

Of tuffen we gewoon maar verder over de reeds uitgesleten paden waarin wij weigeren om te aanvaarden dat geloven lijden is en niet altijd gepaard gaat met zegen op zegen doch maar al te vaak met groot lijden en verdriet.

Zou de leegloop binnen de kerken een halt toegeroepen worden als wij een stuk minder geestelijk zouden doen en meer menselijk?