Nieuwjaarsfeest
Moeder werd door de verpleegster met de stevige billen in de lift gezet. Er kunnen met moeite 3 rolstoelen in de lift dus het duurt ruim een uur voordat al
de gegadigden in de eetzaal arriveren. De ontwerper van de lift in het verpleeghuis moet wel een zeer laag IQ hebben om zulke pietepeuterige liften te maken in een tehuis met zoveel bewoners. Ronduit stom!
Op de eerste verdieping drommen massa’s rolstoelen, rollators en andere vervoersmiddelen al dan niet gevuld met bejaarden zich samen. Velen kijken mijn aan met oude ogen en likken hun verdorde lippen. Hun oude vrouwenoogjes glimmen mij te veel. Ze zeggen wel dat oude mannen viespeuken zijn, ik ben zo bang dat vrouwen worden ontzien in deze gedachte. Ook zij lustten wel een jonger blaadje gelijk de oude bok zulks doet.
Er worden oliebollen en appelflappen rondgedeeld door vrijwilligers die in weinig verschillen met de bewoners. Op oude benen en met taaie op lampenkapleer gelijkende gezichtjes brengen ze de baksels rond.
Er overvalt je een gevoel van doelloosheid, op zo’n moment. Een gedachte in je hoofd die luidt: waar doen we het allemaal voor? Bedoel dat leven, verliefd worden, trouwen, kinderen krijgen, oud worden en dood gaan?
Als de volkomen hopenloosheid van de evolutietheorie ergens duidelijk zichtbaar is, dan wel in een bejaardentehuis. Als er geen hiernamaals is, enkel het heden en daarna niets, laten wij dan vrolijk zijn, ons bedrinken aan goede wijn en de remmen los gooien want waarvoor zou je je dan inhouden? Morgen sterven wij en is alles over. Doch, mocht er wel een Opperwezen zijn die op grond van onze keuzes hier op aard u en mijn over de grens van het tijdelijke de eeuwigheid binnen zal tillen of verloren doet gaan, dan heeft geloven zin. Ja, dan heeft leven zin. Als wij slechts leven voor het tijdelijke dan is dat een tamelijk helse theorie.
Moeder werd door de verpleegster met de stevige billen in de lift gezet. Er kunnen met moeite 3 rolstoelen in de lift dus het duurt ruim een uur voordat al
Op de eerste verdieping drommen massa’s rolstoelen, rollators en andere vervoersmiddelen al dan niet gevuld met bejaarden zich samen. Velen kijken mijn aan met oude ogen en likken hun verdorde lippen. Hun oude vrouwenoogjes glimmen mij te veel. Ze zeggen wel dat oude mannen viespeuken zijn, ik ben zo bang dat vrouwen worden ontzien in deze gedachte. Ook zij lustten wel een jonger blaadje gelijk de oude bok zulks doet.
Er worden oliebollen en appelflappen rondgedeeld door vrijwilligers die in weinig verschillen met de bewoners. Op oude benen en met taaie op lampenkapleer gelijkende gezichtjes brengen ze de baksels rond.
Er overvalt je een gevoel van doelloosheid, op zo’n moment. Een gedachte in je hoofd die luidt: waar doen we het allemaal voor? Bedoel dat leven, verliefd worden, trouwen, kinderen krijgen, oud worden en dood gaan?
Als de volkomen hopenloosheid van de evolutietheorie ergens duidelijk zichtbaar is, dan wel in een bejaardentehuis. Als er geen hiernamaals is, enkel het heden en daarna niets, laten wij dan vrolijk zijn, ons bedrinken aan goede wijn en de remmen los gooien want waarvoor zou je je dan inhouden? Morgen sterven wij en is alles over. Doch, mocht er wel een Opperwezen zijn die op grond van onze keuzes hier op aard u en mijn over de grens van het tijdelijke de eeuwigheid binnen zal tillen of verloren doet gaan, dan heeft geloven zin. Ja, dan heeft leven zin. Als wij slechts leven voor het tijdelijke dan is dat een tamelijk helse theorie.
