Je mag hiet ook niks

De zoon van oude klare

Het leek hem een koopje dus nam hij voor 100 euro

de kist over. De buren vonden het maar griezelig die kist in de hoek van zijn kleine doorzon kamertje, maar hijzelf had er wel schik in en ging er bij tijd en wijlen even in liggen. “Kan ik vast wennen,” riep hij opschepperig tegen zijn drinkebroers. De dominee sprak er schande van want wie zet er nu een doodskist vlak bij h...et raam. Maar hij had er maling aan en gaf er hoog over op in het lokale café. Die avond zakte hij zoals gebruikelijk flink door en moest voor de zoveelste keer op zijn vrienden leunende naar huis worden gebracht. Het was bar koud en de rijp hing als witte watten aan de bomen. Eenmaal binnen liet Bertus zich op de bank zakken en viel meteen in een diepe door de jajem veroorzaakte slaap.
Zijn vrienden besloten bij wijze van een grap om de kist voor het raam van de doorzon woning te plaatsen en Bertus er met zijn bezopen slaperige kop in te stoppen. Een vriend plaatste nog een bloemetje op zijn borst en een ander schreef op een stuk karton met enorme letters: ”hier rust Bertus de zoon van oude klare.”
Het dorp ontwaakte en merkte al heel snel de zijn roes uitslapende Bertus in zijn houten jas op en sprak er schande van. “Typisch dorps,” vond Bertus toen hij weer ontwaakte omdat de politie erbij was gehaald en zijn voordeur openbrak. “Je mag hier ook niks!”

( met een knipoog naar Rinus Ferdinandusse)