Verschillende jongeren durfden zich op het drie cm dikke ijs
te wagen en eerlijk is eerlijk, het is prachtig ijs. Maar te dun voor een man
van tegen de 100 kilo. Ik
stond erbij en keek ernaar. Naast me stond een vrouw
met grijs haar die van die zwoele lippen heeft waarmee het goed kussen is, maar
het is de mijne niet dus zag ervan af.
Wonen op een dorp heeft veel voordelen maar ook nadelen, als
je het zo beleeft dan. Iedereen weet alles van je en zeker als je zoals ik op
facebook schrijft wordt het door velen gevolgd. “Hij duikt overal op,” hoorde
ik de dorpsdames eens gniffelen tegen elkaar toen ze het over mij hadden.
Er zijn er die spreken er schande van, anderen gieren het
uit van de pret en weer anderen vinden het onzin, maar lezen het toch. Niets is
zo menselijk en leuk om te zien waar anderen wellicht steekjes laat vallen. Je
bedekt er zo heerlijk je eigen zwaktes mee, niet waar!
Niets menselijk is ons immers vreemd. Maar het gevoelt toch
een beetje als schaatsen op dun ijs. En dat terwijl de Schepper u en mij
oproept om te buigen op Zijn ijs. Ehhh eis.
Het eigenaardige is dat als u en ik knielen voor de Man aan
het kruis onze schouders even hoog zijn. Dan wordt het ijzig stil…..
