We kunnen er lacherig om doen, maar ten diepste is het zo herkenbaar. Bewonderend ook dat een moeder zoveel liefde voor haar kind heeft dat ze het niet los kan laten. Dat beleef je in deze moderne tijd wel eens anders! Hoe moeilijk verteerbaar is de dood. Een mens wordt compleet uitgewist en de begraafplaatsen liggen vol met mensen die ooit leefden, zich druk maakten over de huur, het weer, de mensen om zich heen, school, carrière enfin we kennen het rijtje wel.
En dan plotseling….niets meer. De dood is daarom onverteerbaar. Je leert er mee leven, maar de wond blijft. Of is er een leven na dit leven? Is er een reden waarom u en ik hier op deze aardkloot zijn?
Er wordt heel verschillend over gedacht en velen geloven nergens in zonder te beseffen dat ook dát een vorm van geloven is. Je “gelooft” immers in het niets. Sommigen geloofden vroeger wel in het bestaan van een Schepper maar zijn tot andere inzichten gekomen. Toch sta je bij de dood wel met legere handen dan de mens die het geloof behouden heeft.
