Veel godsdiensten menen lijden te moeten verklaren door
er
iets zinnigs aan te verbinden. Zo wordt binnen veel godsdiensten de gedachte
omarmd dat lijden een mens zuivert. Anderen menen dat lijden de mens tot hogere
sferen en nieuwe levens zal brengen (de reïncarnatieleer).
Ook binnen het
christendom wordt lijden nogal eens gezien als een tijd om te groeien in
geloof. God laat immers alles (ook/juist) lijden medewerken ten goed voor hen
die Hem liefhebben, zegt men dan. En je kunt geestelijk groeien door lijden als
je op Hem blijft vertrouwen.
Persoonlijk vind ik dat een mislukte poging om in
Gods boeken te willen kijken. Alsof Jezus offer en lijden niet voldoende zijn
om jou en mij zalig te maken. Alsof wij ook nog een portie lijden moeten
doorstaan om tot het volmaakte heil te komen. Ik geloof er niet in. Heb meer
het idee dat al deze gedachten het lijden slechts verzwaren en dat ze uit de
mens zijn en niet uit God. Lijden is onderdeel van het leven. Wie, hoe, wat,
waarom, we weten het gewoon niet. Er zijn geen echte antwoorden. De schepping
lijdt, zucht en steunt en is in baringsnood. Zoveel is zeker. Laten we dus
oppassen om lijden in een vakje te stoppen van onze beperkte logica en
verklaringsdrift.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.