Schoppen in de kerk

Ik hou van het geluid van lachende kinderstemmen. In de kerk, buiten, in en rond het huis. Als het maar geen schreeuwen is.

Dat is minder. In de kerk hindert het me als kinderen door hun ouders niet in bedwang worden gehouden en de hele tijd achter of voor je zitten te fluisteren.
Of tegen je stoel aan te trappen van achter. Ik blijk een soort overgevoelig te zijn voor dingen die mij kunnen afleiden. Dat gaat ongeveer zo: moeder komt binnen en ik voel een paar dreunen in mijn rug wat betekent dat het kind nu met de voeten tegen mijn stoel aan zit. Ik voel dan wat irritatie. Dan hoor ik snoepjes die in ritselende papiertjes worden uitgepakt.
En geroffel tegen de houten kerkbanken. Het kind zit nu te schoppen tegen de rugleuning maar moeder zegt niets en zet haar alles oke gezicht op. Dit is het moment waarop ik wil gaan staan en roepen:"Zeg trut, hou je kinderen in bedwang of ik geef er eentje een oplawaai." Dat mag niet en wordt onchristelijk gevonden dus ik doe net of alles oke is, maar heb eigenlijk niets meer aan de samenkomst.....Het liefst zou ik ouders die hun kinderen de hele dienst maar laten klieren eens flink op hun donder geven. Maar ook dat wordt gezien als ongeestelijk en strijk je nooit meer strak nadien. Jammer, sommigen verdienen het zo....