Zo begint de dienst in de Lutherse kerk. Niet gebeden in gesproken maar in gezongen vorm door de voorganger zelf.
Dat Hij zich ontfermen zal? Over de ziekte, de pijn, de moeite en alle leed, voortgekomen uit de zondeval?
Dwars door heel de bijbel zien we de lijn lopen, naar dat ene moment van het kruis. Op die kruising zien we de mensheid in twee delen opgesplitst. In die ene zondaar zien we de mens die op Jezus begint te schelden, Hem afwijst. In die andere dat deel wat Jezus vraagt om ontferming.
Iedereen heeft pijn, iedereen zal sterven, iedereen zondigt, maar wat zijn er weinigen die Zijn ontferming zoeken in onze tijd.
Regelmatig plaatst men een deel der schuld op de schouders van de mensen die wel in Hem geloven. We zouden te weinig getuigend zijn, zo klinkt van de preekstoel. Ik vind dat ten dele. De massa komt niet tot geloof in Hem omdat men Zijn ontferming niet wenst. Dan kan je preken, getuigen, bidden en hopen tot je met recht een ons weegt.
Voorgangers, dominees etc, zouden eigenlijk verplicht tien jaar achter de vuilniswagen, in de bouw, als straatmaker of schoonmaker mee moeten draaien in het leven van alle dag. Ze hebben vaak geen besef hoe groot onze strijd is, die te midden van de massa die niets met God te maken wil hebben. Opgegroeid in een warm christelijk nestje, veilig, goed. De opleiding en daarna in een beschermd klimaat van respect. Zo worden velen Dominee. Hoorde eens een voorganger zeggen:"Als ik in de bouw kom werken komen ze allemaal tot geloof." Die man begrijpt er niets van!
Heer ontferm u....
