Met mijn vrouw Paula, Jolanda, Carla, de melkboer Ernst Verkaik (wat lief), Willem de man van Jolanda en een collega van mijn werk bij het graf.
Wat zeg je op zo'n moment? Lastig als er zo veel naars in je gedachten binnenzweeft en zo weinig moois. Het enige waar ik over tobde was dat hij misschien koude voeten had want het is zo waterkoud. Raar eigenlijk die gedachte.
Dag "pa" we hopen dat je eindelijk gevonden hebt wat je op deze aarde blijkbaar niet kon vinden en daarom ook niet kon geven.
Ik schrijf dit hier even neer omdat veel mensen mijn vader kennen en geen weet hebben van zijn heengaan. Hij werd 79 jaar ondanks elke dag een liter jenever en twee pakjes shag. Ik herinner mij een onpeilbare man, die in geen enkel hokje past. Nu ja, hij ligt er nu toch in en zakte voor onze ogen de schoot van moeder aarde in, Dag pa, in ieder geval bedankt voor de kinderjaren, toen was je toch de man die ons te eten en te drinken gaf. Later ging het mis en raakte je het spoor volkomen bijster. Maar ach, wie van ons heeft dat niet af en toe, enkel duurde het bij pa 40 jaar.
Het klinkt gek, maar nu na al die tijd eindelijk voor hem te kunnen zorgen zonder zijn afwijzende houding, geeft toch troost. Je zorgt voor de dingen die moeten gebeuren in overleg met Jolanda mijn zus, je ruimt het huis op, je belt 100000 zaken af van de huur, de telefoon, de traplift die weer weg moet, de scootmobiel, de kabel tv, de gemeente, de overlijdensakte, de verzekeringen enfin de lijst is onwijs lang. En straks een mooie steen als sluitstuk van een leven dat stil kwam te staan op zijn 38e levensjaar door de scheiding.
