Bonbons

Moeder kijkt televisie en op de gang scharrelt een geheel kromgebogen vrouwtje die ik in gedachten vrouw Holle noem.

Ze lijkt me echt een type dat de hele dag kussens opschudt. Moeder zit met een reusachtige bos op een suikerspin gelijkend haar in haar stoel en kijkt me vol verwachting aan. “Heb je een snoepje voor me?” Ik heb deze keer geen fruit meegenomen maar wel een doosje chocolade en een stuk leverworst. Ik zwaai met de worst voor moeders ogen en die knikt van: Jaaaaa!!!

Meteen maar een flinke homp afgesneden en ik kijk toe hoe moeder verzaligd hapt in het vleeswaar. Ik ontdek onder in het zakje waar de worst inzit nog twee dunne plakjes die de slager er in heeft gedaan, bij wijze van reclame. Ook die maalt ma weg compleet met vel. Hap, hap, slik.

“Ik heb zo’n trek,” roept ma. Dus ik geef haar een bonbon en hup, verdwenen is hij al in de mond van ma. Op de gang schreeuwt een demente vrouw als een sirene zo hard: ”ZUSTER, ZUSTER, ZUSTER!

Ma verblikt of verbloost niet en grijpt naar de volgende bonbon een maalt hem met vreugde weg. Nu komt de man van drie kamers verderop in de rolstoel om de hoek kijken. Hij heeft van die waterige ogen waar hij je mee aankijkt als Boris Karlof. “Zuster, zuster, zuster,” klinkt het op de gang.

Ma grijpt weer een bonbon en ik zet de rest snel weg, want ma maalt de hele doos in een paar minuten leeg omdat ze direct na het opeten van de vorige vergeet dat ze er al op heeft…