“En bij het leger des Heils kan ik ook al niet terecht”,
zeurde een verloederde vrouw in haar mobieltje toen ze langs me heen fietste
vanmorgen, terwijl een dampende sigaret in haar mondhoek bungelde.
“En hoe is het?” “Niet best mijn benen doe zo’n pijn en ik
krijg weinig uitkering meer, als ik daar van mot leven, vreet ik elke dag droog
brood.” Het waren wat woorden van een oude man bij de Lidl.
Zomaar wat flarden van gesprekken die aan komen waaien. Hoe
het verder afloopt weet je niet, maar je slaat aan het fantaseren. Wat moet die
verloederde vrouw bij het leger des heils? Waarvoor kon ze eigenlijk niet
terecht? Wilde ze slapen? Is ze uit huis gezet?
En wat heeft die man aan zijn benen? Een ongeluk,
spataderen? Hoe en wat zit het met die uitkering dan? Hoe oud is hij eigenlijk?
Is het u wel eens opgevallen dat er mensen zijn die altijd
wat te zeuren hebben? Nooit gaat het echt goed met ze. Er is altijd wat! Ik heb
het niet zo op dergelijke chronische zemelaars. Je hebt ze ook op geestelijk
vlak. Ze zijn altijd teleurgesteld. Ze vinden de kerk altijd falend. De kringen
deugen niet, de dienst deugt niet. De voorganger deugt niet. Eigenlijk deugt er
niets. De gemeente is te koel. Ze willen een “warme deken gevoel”. Zelf geven
ze slechts een koude lappensfeer af die iedereen mijdt als de pest. Ik zeg u,
pas op met dergelijke mensen! Ze zuigen je vreugde op en geven niets terug. Het
zijn de nemers! Ze roven veel tijd van de kerk en geven er niets voor terug. Ze
hangen altijd het slachtoffer uit en de zielenpoot maar parasiteren op de
ruggen van de anderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.