Ze kijkt me aan en ziet mij met ogen die zoveel hebben gezien, maar haar mond kan het niet meer verwoorden. Is er iemand die wie we echt zijn op een externe harde schijf heeft weggeschreven?
Is er iemand in de hemel die alles wie we ooit waren heeft verzameld en bewaard? Of gaat onze persoon langzaam maar zeker verloren als tranen in de regen? Mama, waar ben je? Je zit voor me maar bent deels niet thuis. Zal ik je ooit nog ontmoeten als de moeder die je eigenlijk bent? Of vreet de dementie je langzaam maar zeker onder mijn ogen op en blijft enkel de schaduw van uw persoon over?
Mooi geschreven Peter. Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn moeder. Ze was natuurlijk altijd mijn moeder, maar aan de andere kant toch ook niet: niet meer met haar kunnen praten over van alles en nog wat, geen gesprek meer kunnen voeren, geen steun meer vanhaar kunnen krijgen, ze was er wel, maar toch eigenlijk ook niet. Een héél moeilijk proces om dat te accepteren en te verwerken. En heb je net het ene geaccepteerd en weet je ermee om te gaan, komt het volgende er al weer bij. Je bent gewoon jaren lang bezig afscheid te nemen van de persoon die zij was. Gelukkig is zij nooit echt veranderd in haar karakter, aggressief geworden of zo. Maar je mist op een gegeven moment zoveel vertrouwde dingen....
BeantwoordenVerwijderenHeel veel sterkte Peter met alles wat er gebeurt en gaat komen. Het is in elk geval fijn, dat ze nu in een goed huis woont, een hele geruststelling voor je.
Een mooi geschreven en toch zo triest stuk. Als tranen in de regen inderdaad.
BeantwoordenVerwijderentoch ziet ze veel vrolijker dan op het andere verpleeghuis..
BeantwoordenVerwijderen