Als ik deze opname bezie en beluister van Simon en Garfunkel, maakt het me emotioneel omdat het zoveel zegt over het leven. We zijn maar zo kort jong, daarna komen de grijze haren. Als we jong zijn zitten we vol idealen die nooit haalbaar zijn. We vliegen elkaar in de haren en net als Paul Simon en Art Gargunkel spelen we ons deuntje mee, in het concert des levens. Van Simon en Garfunkel is bekend dat ze naast geweldig mooie muziek maken, ook met de regelmaat van de klok weer uit elkaar gingen vanwege onenigheid.
Ik zie hierin een sterke gelijkenis met de kerk. Verscheurdheid, verdeeldheid, boosheid misschien en toch… we hebben elkander ten diepste zo nodig. Nu lijken al die verschillen in denken over doop, gaven, wonderen, sabbatsviering, het homohuwelijk en weet ik veel waar wij ons zoal druk over maken, ze belangrijk, maar ik zal je een geheim vertellen, het is schijn. Waar het ten diepste omgaat, is dat God u en mij in Zijn band heeft geplaatst om te zingen voor Zijn aangezicht. De verscheurdheid op grond van Bijbelse opvattingen wordt niet gerechtvaardigd door ons eigen kleine gelijk hebben. Wij behoren met elkander in eenheid een hemels koor te vormen om Jezus te bejubelen. Al het andere is ondergeschikt. De hoeveelheid water bij de doop, volwassen of kind, sabbat of zondagsviering, allemaal mooi hoor, maar als ons “samen zingen in eenheid” er voor opgeofferd wordt, falen we toch ondanks ons “Bijbels gelijk hebben” toch.
Art en Simon hebben het begrepen en staan als old friends zij aan zij en lachen hun oude gezichten in de plooien van vergeving en acceptatie. Wordt het niet de hoogste tijd dat al die christelijke kerken hier een voorbeeld aan zullen nemen en ophouden met het kinderlijke geleuter van verdeeldheid?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.