Weer een brandhoutje voor de hel

Zomaar wat woorden van een “zware” dominee die in de wieg keek en het nieuw geboren kindje en de ouders een redelijk hart onder de riem leek te steken, maar niet heus.

Vanmorgen

bij het boodschappen doen zag ik een moslimjochie van een jaar of vier. Hij keek naar mij, ik keek naar hem en we lachten. Moeder stond zwaar overtrokken met een gewaad als een vliegende non bij de kassa en het ventje strekte achter haar rug zijn handje naar mij uit. Dus ik schudde die en hij keek met die grote bruine ogen en glunderde.
Toen was het alsof God tegen mij sprak:”Dit kind behoort bij mij, bid voor hem.”
Een vreemde gewaarwording zo achter de kassa bij de C 1000 te bidden voor een moslimkind en toch denk ik dat wij moeten leren om op dit soort stille influisteringen in te gaan.
We moeten dacht ik in elk kind een koningskind willen zien en voor ze bidden. Niet zoals die zware dominee die enkel zichzelf ten hemel zag varen in gedachte en de rest kon wat hem betreft verbranden!
Neen, werkelijk liefhebben begint bij heel gewoon een moslimkind een handje geven en hem in gebed bij Jezus te brengen.
De Profeet Jesaja spreekt over Gods verbazing betreffende een bepaalde kwestie die Zijn volk was aangedaan.(Jes 42)

Ze waren als mensen die opgeborgen waren in kerkerholen, geboeid zaten en in gevangenissen weggestopt. Wat God zo verbaasde was dat er geen mens riep:”Geeft terug.” Zo is het ook met mensen die de Heer nog niet kennen. Wij moeten bidden en ze terug opeisen voor God want:'God wil dat geen mens verloren gaat!"