Nou ja, dat was een kreet die geuit werd door een meisje in
de kerk. Meteen raasde het woordenboek door mijn
Vreemde kreten kennen wij toch in evangelieland!
De spreker deed het geweldig vanmorgen een vette 10 voor de
preek!
Toch viel mij een contradictie op en wel deze: De dienst
werd spontaan begonnen met de hoop dat wij dorsten naar het levende water. Een
prima aansluiting bij deze warme dag vol dorst.
De preek over de vrouw bij de waterput die te horen kreeg
van Jezus dat wie van het water dat Hij schenkt drinkt, nooit mee dorst zou
krijgen, gaf te denken.
Als wij met dorst nog altijd ter kerke gaan, hoe zit dat dan
met dat “nooit meer dorst krijgen”,
waarover Jezus sprak? Krijgen we dan toch weer dorst als we daarvan
gedronken hebben?
Ik meen dat onze dorst niet gelest wordt door het naar een
gebouw gaan dat wij kerk noemen, maar omdat Jezus naar u en mij toekwam en in
ons kwam wonen.
God woont derhalve niet in de kerk, Hij woont in u en wij tezamen vormen
de kerk. Het gebouw zal God, met respect, worst wezen. Al zit het vol dure gebrandschilderde
ramen, God wil dat hele gebouw nog niet inruilen voor één mensenhart. Laten we
dat nooit vergeten.
Hoi Peter,
BeantwoordenVerwijderenUitstappen in geloof is helemaal geen vreemde opmerking in Evangelieland. In de bijbel staat ergens dat je God overal om mag vragen, en Hem danken dat je het gekregen hebt, nog vóór je het gehad hebt. Lijkt mij uitstappen in geloof hoor.
Hmm vragen om te sterven en Hem dan danken, lijkt mij bijzonder dicht tegen de "uit de nasi pil" aanzitten. Danken om het leven ligt meer in de lijn waarop ik mij wens te begeven maar ieder zijn ding...
BeantwoordenVerwijderen