Muziek is emotie

Als je na jaren weer eens geconfronteerd wordt met de artiest, de popgroep of de band die de muziek speelde toen jij nog onder de noemer “jeugd” viel, gebeurt er iets vreemds.
Of eigenlijk is het in het geheel niet vreemd dat je tot tranen geroerd kan worden door zoiets.
De muziek neemt je mee naar de jaren die nu je een mens van middelbare leeftijd of ouder bent geworden, ver achter je liggen. Ze zetten alle luikjes van je herinneringen wijd open. Je liefde, je pijn, je moeite, je dromen, alle dingen die niet zijn gegaan als jij hoopte en nu besef je plotseling dat het leven een damp is.
Nog even dan zal ook jij niet meer op deze aarde zijn en zijn herinneringen aan wie jij was, het weinige dat hier rest en ook die zullen ooit vergeten worden.
Wat heeft het leven eigenlijk voor zin als er geen vervolg is? Is het leven dan niet een kortstondig opbloeien, verwelken en vergaan? Als er geen vervolg gevonden wordt dan is het leven de pijnlijkste grap die ooit is gemaak!