Met hand en tand tracht men te verdedigen dat het zogenaamde bezwijken in de Geest in de bijbel gevonden kan worden bij het neerdalen van God in de tempel. Ook de priesters konden “niet blijven staan” zo leert Gods woord, toen God neerdaalde. Ik lees in deze woorden slechts dat de priesters naar buiten moesten gaan door Gods kracht, maar een inlegkundige zal er zonde moeite het hedendaagse rollen, knorren, blaffen en vallen in de Geest in lezen.
De charismatische tendens om op je gevoel te spelen is ook verre van bijbels. Het geloof is uit het gehoor (de blijde boodschap) en niet om wat wij voelen. Gevoel gaat op en neer als de golven van de zee.
Toch is er een ware vloedgolf aan zalvende christelijke sprekers in onze tijd. Men heeft een doos opengetrokken en het is alles: ga op je gevoel af, ontdek je gaven, vind jezelf, kom op voor jezelf, en genees jezelf en oh ja in de naam van Jezus natuurlijk.
Weet je, ik ben zo bang dat we langzamerhand een evangelie geloven, dat weinig meer van doen heeft met Jezus kruis op je nemen en achter Hem aangaan!
Ik ben zo bang dat er onder al deze zogenaamde geestesuitingen heel andere krachten schuilgaan die niets met het Lam Gods van doen hebben.
Ik ben zo bang dat het christelijk geloof steeds dichter komt bij het werken aan je karma. Een christen behoeft niet ziek te zijn, niet te lijden, zal in Jezus naam wonderen doen, ja alles wat hij onderneemt gelukt.
Zo lijkt de massa te redeneren. Langs de kant liggen de kreupelen, lammen en gewonden, die het niet haalden. Jammer, ze hadden geen geloof genoeg! Eigen schuld, dikke bult. De honden blaffen en de karavaan vol wonderdoeners trekt verder met in hun kielzog de moderne christen met opgeheven handen, rollend over de grond, blaffend als een hond en knorrend als een varkentje die zich wonderwel thuis voelt in de vette, zalvende blubber....
