De vakantie zit er op, het gewone vangt weer aan. Beetje katergevoel eigenlijk wel. Zeker als je zoals ik graag de vakantie-bijbelweek of een van de vele witte tentenweken in steden en dorpen bezoekt. Heerlijk,
die samenkomsten met veel kinderen, gezelligheid, mensen die samenwerken met het doel te laten zien dat christen zijn, fijn is. Je kunt er altijd binnenlopen. Een bakkie koffie, een spel, een pannenkoek of met de kinderen meespelen en met de volwassenen en praatje maken. Er klinkt vaak muziek, gejuich, kinderliederen en andere uitingen van vreugde.
Ik geniet met volle teugen van dit soort samenkomsten. Ze kunnen mij in schrille tegenstelling tot de normale kerkdiensten, niet lang genoeg duren. Ik denk omdat ze iets hemels in zich dragen wat is verwelkt in de stijfheid der orde van de normale samenkomst. Het spontane element ontbreekt vaak in de zondagochtendsamenkomst, dacht ik.Waardoor iedereen in de shampoo-houding in zijn stoel zakt.
Iets van het hiernamaals met al die lofzangen uit kinderkeeltjes, die pannenkoeken, de sfeer, het wegvallen van kerkmuren en bovenal de aanwezigheid van Jezus zelf, proef ik in die bijbelweek. Vakantie-bijbelweken nemen je even mee over de muur van ons aards getob en laten je een stukje hemel zien.
Daarom heb ik altijd een knoop in mijn maag als het voorbij is. Misschien vindt u dat raar, dat moet dan maar. Ik mis ze, die kinderstemmen, de meesters en juffen die zich met zoveel enthousiasme inzetten om er iets onvergetelijks van te maken. Het is ze op Ammers in ieder geval met vlag en wimpel gelukt velen een onvergetelijke afsluiting te geven. Tot volgend jaar dan maar, tot die tijd dromen wij wel van pannenkoek gegeten door ontelbaar blije kindermondjes die het weg aten als ware het brood des levens.
Worden als de kinderen. Ik denk dat ik het bijna snap. Ik zeg:"bijna!"
Ik geniet met volle teugen van dit soort samenkomsten. Ze kunnen mij in schrille tegenstelling tot de normale kerkdiensten, niet lang genoeg duren. Ik denk omdat ze iets hemels in zich dragen wat is verwelkt in de stijfheid der orde van de normale samenkomst. Het spontane element ontbreekt vaak in de zondagochtendsamenkomst, dacht ik.Waardoor iedereen in de shampoo-houding in zijn stoel zakt.
Iets van het hiernamaals met al die lofzangen uit kinderkeeltjes, die pannenkoeken, de sfeer, het wegvallen van kerkmuren en bovenal de aanwezigheid van Jezus zelf, proef ik in die bijbelweek. Vakantie-bijbelweken nemen je even mee over de muur van ons aards getob en laten je een stukje hemel zien.
Daarom heb ik altijd een knoop in mijn maag als het voorbij is. Misschien vindt u dat raar, dat moet dan maar. Ik mis ze, die kinderstemmen, de meesters en juffen die zich met zoveel enthousiasme inzetten om er iets onvergetelijks van te maken. Het is ze op Ammers in ieder geval met vlag en wimpel gelukt velen een onvergetelijke afsluiting te geven. Tot volgend jaar dan maar, tot die tijd dromen wij wel van pannenkoek gegeten door ontelbaar blije kindermondjes die het weg aten als ware het brood des levens.
Worden als de kinderen. Ik denk dat ik het bijna snap. Ik zeg:"bijna!"
