Uit de mond van zuigelingen hebt U Mij lof bereid.

Waarom word ik in de kerk meestal veel meer geraakt door kinderen die iets zeggen over het geloof of een liedje zingen, dan door de preek?

Ik heb vanmorgen lang en diep nagedacht over deze vraag. Heb het idee dat kinderen een houding hebben van “Wij allen”. Een indruk wekken van “volkomen gelijkheid." Het gevoel geven van: “We gaan samen hand in hand op weg naar de hemel.”
De prediking daarentegen is vaak beladen met: kijk zo moet je het zien, zo moet je het doen, zo moet je leven.” Het lijkt van boven naar beneden te komen. Dat wordt nog eens benadrukt door de preekstoel welke hoger ligt dan de toehoorders om praktische redenen. De spreker weet het, wij (de gemeente) moeten het leren. Dat gevoel ontbreekt bij de kinderen.
Bij kinderen lijkt het wel of hun boodschap van onder (lees beneden) naar boven komt. Ze wekken niet de indruk het allemaal te weten hoe het moet dat wandelen met de Heer, maar ze struikelen voort en steken ondertussen hun handjes naar je uit om in te haken bij de groep gevallenen en samen met hen weer op te staan en verder te gaan. Moeten we daarom stoppen met de prediking? Ik denk het niet maar het werpt wel licht op de woorden van Jezus zelf als Hij zegt: “U moet worden als de kinderen…..