De Bijbel noemt melk als voedsel voor pas bekeerde mensen
en
trekt een treffende vergelijking met een zuigeling die nog geen vast voedsel
verdragen kan. Het is niet de bedoeling dat een wedergeboren mens zijn hele
leven aan de melk blijft en toch zie je dit wel heel vaak gebeuren.
Redenen te
over en ik meen dat de kerk zelf in zijn totaal ook schuldig is aan de
melkverslaving van de hedendaagse christen. Worden wij nog uitgedaagd en
geholpen om onze gaven te gebruiken? Is de kerk niet verworden tot een
zondagmorgen-gewoonte, waarin iedereen in de shampoo-houding zakt en het op een
luisteren zet aan de moederborst van God?
Is de kerk niet veelal bezig met het
behouden van haar leden? Veel meer dan het in actie laten komen van haar leden?
Waar zijn de ouderlingen als Paulus die een broeder bij de hand namen en deze
dicipelde? Zijn we niet een beetje op een melkspoor gekomen en allemaal wat vervet
geraakt?
