Trek, trek, trek. Nee, nu niet proberen sterk te zijn.
Nou
ja één reepje chocolade dan. En dan nog even een lepeltje mayonaise van
Hellmann’s je weet wel die lekkere uit Amerika. Tegen vier uur nog een
theelepeltje pindakaas, ach twee mag ook. Lekker, nog een lepeltje Nutella om
de droogte uit je waffel weg te halen die de pindakaas achterliet.
Waarom heb ik altijd trek. Kun je me wakker maken voor
knapperige loempia’s gevuld met stukken kip? Kroketten bruin gefrituurd van
Dobben natuurlijk. Of mokkataart, slagroomsoezen gedoopt in chocolade. Bonbons
goed gevuld met zachte vulling die heerlijk en nat over je tong naar binnen
glijden. Rumbonen suikerhard die kraken onder je goed gevulde kiezen en je wat
zakkende tandvlees pijnigen omdat er her en der al stukjes kies blootkomen die
bedekt horen te zijn. En chips, zakken vol, liefst paprika en dan maar kraken
in je hoofd en suikerspinnen, happen in die zoete watten op een stokje.
Eten en op normaal gewicht blijven is voor veel mensen een
eitje. Ze hunkeren niet naar voedsel en eten om te leven. Bij mij is het meer
in de richting van leven om te eten. Nou ja, misschien is dat wat overdreven
maar ik ben van kindsbeen af iemand die alles lust en lekker vind. Enkel radijs
is niet mijn ding.
De dagelijkste worsteling tegen overgewicht, velen herkennen
het. Je kunt er aan toegeven en zo min mogelijk in de spiegel kijken. Je kunt
je voornemen er nu toch echt wat aan te doen. Ik voor mij moet de strijd tegen
overgewicht elke dag strijden want voor ik er erg in heb zit ik weer ver boven
de 100 kilo en ik voel mij dan ook niet gelukkig want je wordt wel ouder maar
wil niet eindigen als een uit zijn fatsoen gepompt luchtbed. Maar lieve mensen,
wat kan het een strijd zijn om je smaakpapillen te negeren……
Hoe denkt de Schepper eigenlijk over al dat eten en vet? In de bijbel vinden wij zo weinig over overgewicht. Enkel de tekst: al het vet is van de Here kom ik tegen. Hij ook al, denk ik dan....