Wat is het toch lastig voor veel voorgangers om af te wijken
van de diep uitgesleten paden. Hoe vaak ik de rijke jongeling niet langs heb
horen komen.
De wonderbaarlijke spijziging tot ik hem bijna gewoon ging vinden.
Niets is zo dodelijk als herhalen en herhalen en herhalen. De zaligspreking,
mooi hoor, de wonderbaarlijke visvangst, Jezus op het meer, de bloedvloeiende
vrouw, ach u en ik kennen deze gedeelten toch bijna uit het hoofd inmiddels.
Nooit eens iets uit klaagliederen, hele delen uit prediker blijven nimmer
besproken, het is altijd weer die tijd om stenen bijeen te halen en ze weer weg
te werpen. Hooglied, ook zo’n boek waar men handig omheen fietst, ach, de Bijbel
is zo onwijs dik en men gebruikt er nog geen 10% van binnen de prediking.
Gemiste kans, dacht ik. Het gevoelt als een soort standaard instandhachee al die gebaande wegen. Maar wie durft er verder te gaan dan het kruispunt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.