Levensvervulling

Als kind leek mij de ultieme levensvervulling het werken op de kermis en dan om precies te zijn bij de bots wagentjes.

Brandweer, politie, soldaat, het kon mij gestolen worden. Nee, met dat stripje wat je bovenin kon stoppen in de gleuf van de al de bots wagentjes. En dan rond rijden, dát was het!
Geen getob met gekocht zijnde muntjes, maar als medewerker dat fel begeerde stripje en dan maar nonchalant rijden, botsen, wegzetten, naar de meiden kijken en in de roes van de dreunende muziek, die nu eenmaal bij dergelijke attracties hoort, wegdromen. Voor mij als kind onbegrijpelijk dat volwassen mensen iets anders verlangden dan deze job.
Soms wil ik nog zo graag die droom, dat eenvoudige van de kinds jaren vasthouden. Maar het lukt niet. Je ziet nu eenmaal door oudere ogen bepaalde zaken vreemd genoeg scherper dan met de kersverse van een kind.
De bots wagens gingen, de brommer kwam, de Harley’s kwamen, de pick-ups volgden en nog even dan komen de rollators in beeld. En dan maar botsen als het nog lukt. Evolutie bestaat. Enkel verloopt hij achterstevoren.