Zie je wel (deel 2)

De thuiszorg zegt:”zo nou neem ik eerst eens een lekker bakkie en ploft naast mij op de bank met haar 100 kilo. “Je krijgt snel je gouden oorbellen,” mompelt pa terwijl

de thuiszorg glimlacht. Ik denk: niets zeggen.
In mijn binnenste welt iets op dat niet te stuiten is en ik zeg de thuiszorg dat de reden dat ze mij nog nimmer gezien heeft moet worden gevonden in het lastige karakter van pa. “Ach die lieverd, ik begrijp best dat hij een beetje lastig kan zijn hoor, ik zou wel eens willen zien hoe jij was als je al zo lang niet meer naar buiten kon en enkel voor het raam zitten.
Pa glimlacht voldaan en voelt zich gesterkt.
Ik zeg haar dat de complexiteit van de relatie tussen pa en zijn kinderen wat ingewikkelder ligt dan dat zij kan inschatten.
“Ach die scheet, tis gewoon een goeierd die pa van je,” roept ze tussen twee slokken koffie door.
Pa werpt de opstastoel weer eens op tafel want die schoften van kinderen willen daar niet voor zorgen.
Ik zucht diep en vertel het verhaal dat er een beschikbaar was maar pa wilde hem niet omdat er een stoffen bekleding op zat. “Ik wil een leren,” brult pa.
 “Ja logisch hoor dat je pa een leren wilt, die kan hij lekker met een sopje afnemen, hé lieverd?”
Ik krijg de vreemde aandrang de dame met de tondeuse te lijf te gaan, maar houd mij in, sta op en vertel dat hij die ook kon krijgen maar ook die wilde hij toen niet.
Voordat ik ontplof trek ik mijn jas aan en laat die lieverd van een pa achter met de gouden oorbel loze dame van de thuiszorg. Pa roept achter mij aan:”zie je wel dat ik gelijk heb, daar gaat hij, het ligt niet aan mij.”
Ik besef wederom hoe zwart hij alles en iedereen maakt achter je rug om. Opnieuw neem ik mij voor te stoppen met dit zinloze opofferen.