Dat gij elkander lief hebt

Zomaar wat woorden van de Here Jezus, daar ging de preek over deze morgen. Lekker scherp onderwerp waar wij allen steken laten vallen, ikzelf niet in de laatste plaats.

Eigenlijk is dit de kern van ons geloof. Zonder elkaar lief te hebben zijn wij op zijn best:
Een vrome club.
Een groep religieuze mensen.
Een onsamenhangend kerkje spelende hoeveelheid. verdwaalden.
Een stel gewoonte kerkers, zonder enig gewicht in de schaal van God te plaatsen.
Die liefde is in haar minste vorm te uiten door gewoon vriendelijk voor elkander te zijn!
Hoe komt het dan dat zelfs een heel gewoon:”Goedemorgen of gezegende dienst,” ons zo moeizaam uit de strot rolt?
Hoe komt het dan dat als wij naast die ander aanschuiven in de kerkbank dat onze ogen niet gaan glimmen als we elkaar ontmoeten?
Hoe komt het dat wij de gasten vaak zo weinig gastvrij de warme hand schudden en een welkom heten in ons midden?
Zijn wij eigenlijk met al onze zogenaamde vroomheid niet onszelf ongelofelijk aan het bedotten als wij dit zelfs niet op weten te brengen? Als wij zelfs bij het binnenkomen en het verlaten van de samenkomst elkander niet hartelijk een goede week kunnen toewensen al was het enkel maar door een kleine knipoog, hoe kunnen wij dan verwachten dat God ons het grotere laat zien?
Laat dan uw vriendelijkheid aan elkander bekend zijn?