Heel fijne voorganger deze zondag. Prima preek over Sodom en Gomorra, u weet wel de steden die God vanwege Godloosheid omkeerde en er zwavel op liet regenen.
Maar er zat één element in de preek die ik bijna zondag aan zondag te horen krijg en die mij een beetje tegen begint te staan. Voorbeeldje van zondag: Je huis staat in de fik en je vlucht er uit met spoed, maar er zijn nog andere mensen die nog liggen te slapen. Je schoonmoeder, je zus enfin allemaal “gezellige” mensen die je gaarne gered zou zien.
Dus je schiet onmiddellijk dat in de brand staande huis weer in om hen te verwittigen dat ze, als ze blijven liggen, om zullen komen. Dat wordt dan gekoppeld aan ons gered zijn en de mensen die nog niet gered zijn. Wij zijn der brand ontkomen, doch de anderen moeten ook horen van de redding (de Here Jezus).
Tot hier aan toe zeg ik volkomen: ja. Waar het pijnlijk begint te wringen is dat ik nooit eens hoor dat de massa niet WIL komen. Ze liggen er best in dat brandende huis en ik kan sjorren tot ik een ons weeg en het vuur reeds aan mijn geitenwollen sokken vreet, ze willen de Here Jezus niet.
Hoe komt het toch, dat ik zo vaak de stomme indruk heb dat menig voorganger of spreker, zo weinig ervaring heeft met evangelisatie onder de (nog) ongelovigen? Dan zou men toch wel geweten hebben dat de massa de Here Jezus die ons zo lief is, met voeten wenst te treden.
Soms vraag ik mij hardop af of het niet een beetje verlammend werkt dat de gelovigen steeds maar een vorm van schuld krijgen aangepraat omdat anderen nog in dat brandende huis liggen en niet mee willen. Ik zeg: doe je ding, vertel mensen over het Lam Gods, maar verwacht niet dat ze opspringen en direct meegaan want dat is helaas een fabel die enkel goed tot haar recht komt op de preekstoel…..
