In veel dorpen is het ter kerke gaan in de achterliggende
jaren maar weinig aan verandering onderhevig. Meestal te voet en donker
behoed
wandelt men naar het huis Gods. In lange rijen met vlechten en zondagse kledij.
Het behoort zo bij ons nedergelegen landje. Dat kleine stukje aarde waar
talloze mensen de ander in hun waarde laten. Dat is ook de grote moeite van
velen, nu ontelbaar veel aanhangers van de islam ons minuscule landje
binnenstromen. Ik gun iedereen geluk en vrijheid, maar de dagen dat de kerk en
de kerkgang zo openbaar is, zal, net als in veel andere landen waar de islam
binnenkwam, binnen een zeker tijdsbestek, tot het verleden behoren. Jammer, ik
houd er zo van. In de verte hoor ik Wim Sonneveld het Dorp zingen. “Dit is al
wat er bleef voor mij, een ansichtkaart en herinneringen.
Wie meent dat het zo’n vaart niet zal lopen, is een
slaapkop. Die kent de geschiedenis niet. Die wil niet zien dat in onze dagen de
Christenen en de Joden nog nooit zo vervolgd en uitgeroeid worden door dezelfde
Godsdienst die men nu massaal binnenhaalt. Men probeert het met kunstvrede te
bedekken. Legt zogenaamde vredespaden aan vanuit de kerk naar de moskee. Van
mij mogen ze, enkel is het struisvogelpolitiek van de bovenste plank. Zolang
het kan, genieten wij nog van de Joods/christelijke grondslag onder ons land,
want de dagen zijn eng.
