Toen ik stond te kijken naar de eerste stappen in de te
komen herstelwerkzaamheden aan dit deel van de Sint-Jan, werd ik getroffen door
een gedachte.
Soms heb je wel eens het idee dat de muziek een beetje weg
is in je binnenste. Het lijkt of (symbolisch gesproken) het orgel weg is.
Jarenlang ging je met vreugde naar de samenkomsten en nu voelt het allemaal zo
vlak en koud. Misschien vraag je jezelf wel af of het nog wel zin heeft dat ter
kerke gaan.
Ik sprak ooit een man, die toen hij tot geloof kwam het
gevoel had dat hij elke dag gewekt werd door de Here Jezus zelf. Het was geen
enkel moeite om dan uit bed te stappen en de Here te aanbidden en lofliederen
te zingen. Vijf jaar lang leefde hij in de warmte van Gods aanwezigheid en elke
morgen werd hij met een lied in zijn hart wakker. Maar op een ochtend versliep
hij zich. Toen hij ontwaakte voelde alles kil en koud, alsof God hem verlaten
had. Gewoontegetrouw sleepte hij zich toch naar de plek waar hij altijd stille
tijd nam en lofliederen zong en bad:”Here, alles is koud en kil, het lijkt wel
of U zich voor mij verbergt.” Toen leek het of God tot hem sprak: ”Mijn kind
jarenlang was het elke morgen feest. Jarenlang heb ik je gegeven van Mijn
liefde en blijdschap en kostte het je geen enkele moeite tot Mij te komen. Ik
was er geheel en al voor jou omdat “jij” dat zo fijn vond. En nu vraag ik je of
je ook wil komen omdat “Ik” het fijn vind dat je komt, ook al voel je even
niets?”
