Behakte dames

“U bent toch zeker niet aan het fotograferen?” ,vroeg een hoog “behakte” dame aan mij toen ik vanmorgen de vorderingen van de verbouwing op de foto zette. Ik zei:” Neen hoor mevrouwtje ik sta mij slechts te scheren.” Meteen “tik takte” ze verontwaardigd weg op haar hoge hakjes.
Persoonlijk, en u behoeft het niet met mij eens te zijn hoor, vind ik mijn indrukwekkendste foto’s vaak gemaakt van onop...vallende plekjes. Niets mis met al de glitter die ik van de kerk mocht laten zien de laatste weken, maar toch ligt mijn hart het meest bij de in de schaduw vallende stukjes kerk die op het eerste gezicht heel gewoon schijnen.
Heel dikwijls blijkt dat mensen die in de schaduw hun werk doen, ook van zulke mooie mensen zijn als je ze nader beschouwt. Mensen die de Sint-Jan schoonmaken, die koffie zetten, die vrijwillig werk verzetten, die de autodiensten doen, die naast iemand gaan zitten die wat hulp nodig heeft bij de eredienst en tal van klusjes en zaken doen, waar de anderen vaak geen weet van hebben. In het bijzonder mensen die dagelijks bidden voor de noden van anderen.
Hoorde van een totaal verlamde vrouw die slechts een onderarm en één vinger kon gebruiken. Ze werd elke dag door haar man in bed zó neergelegd, dat ze met die ene vinger de Bijbel en andere christelijke boeken, vertalen kon. Eén tik gelijk, jaar in, jaar uit, tik, tik, tik. Wat een onwijs getuigenis! Niemand zag het, alleen haar man en de Here zelf. Een vrouw in de schaduw, maar wat een licht