Ik zag een man met één been en een baard die in een tot op
de draad versleten jas lofliederen zong tot
eer van Gods naam. Hij viel me op
omdat de meeste mensen die met twee benen ter kerke gaan zo weinig op de straat
een lied tot eer van Gods naam zingen. De mensen op straat vonden hem gek en
liepen met een grote boog om hem heen. Wie doet dat nou, midden op straat
hardop met één been in een smerige oude jas psalmen zingen? God aanbidden, dat
weet toch iedereen, dat doe je in de kerk, in stilte en zingen doe je gezamenlijk
bij de klanken van het orgel. God aanbidden dat doe je op zondagmorgen als je
in nette kleding naar de samenkomst gaat. Als je voor de honderdduizendste keer
naast je zwijgende buurman zit en je zoveelste pepermunt weg sabbelt om de
preek wat smaak te geven. God aanbidden dan doe je netjes geschoren, je haren
gekamd en je tanden gepoetst. God aanbidden doe je in het verborgene, netjes
binnen de vier muren van het kerkgebouw. Zulke aanbidders zoekt God.
Tot zondag beste broeders en zusters, dan gaan we weer fijn in onze nette kleren zwijgend naast elkaar zitten en verlaten de dienst met een al dan niet hartelijk:” Een goede zondag toegewenst.” Want zo hoort ware aanbidding! Wat kijk ik uit naar de hemel die een soort kerkdienst zal zijn vol nette aangepaste mensen, die zwijgend naast elkaar pepermunt eten en luisteren naar de grote Dominee! U ook?
Tot zondag beste broeders en zusters, dan gaan we weer fijn in onze nette kleren zwijgend naast elkaar zitten en verlaten de dienst met een al dan niet hartelijk:” Een goede zondag toegewenst.” Want zo hoort ware aanbidding! Wat kijk ik uit naar de hemel die een soort kerkdienst zal zijn vol nette aangepaste mensen, die zwijgend naast elkaar pepermunt eten en luisteren naar de grote Dominee! U ook?
