“Zuster, zuster”, schreeuwde het volslagen demente wijfje
dat naast mijn moeder woont in het verpleeghuis. Mijn moeder zat beneden in de
eetzaal en at, maar niet met smaak. Trossen bejaarden zaten aan de tafels
en
keken naar het voedsel op hun bordjes. Sommigen roerde er wat in, anderen aten
met of zonder smaak en weer anderen trokken een gezicht of er een tapir op hun
bordje had gebraakt. Ik liet moeder alleen om te eten en liep nu op de afdeling
waar ze haar kamer heeft. “ZUSSSSSTERRRRRRR!” Klonk het over de hele afdeling.
Ik keek om de hoek en zag haar nergens. “ZUSSSSSSSSTEEEERRRR!” Kwam het in fase
9 op de schaal van richter tot me. Ze zat op de wc en wilde er blijkbaar af.
Maar de zusters negeerden haar. Ze heeft haar buien, hadden ze me al eens
duidelijk gemaakt. Ik stapte in de lift en hoorde het:”ZUSSTERRRRRR”, nu
langzaam wegsterven. De deuren zoefden open en een oude man op een brancard met
wijd geopende ogen alsof hij iets vreselijks aanschouwde en met de tong als een
varkenshaasje uit de mond, werd er in gereden.
Een klein beetje de hel, toch wel.
Een beetje hel? Het is daar vreselijk. Maar dat kan ook niet anders want, als je als instelling, de instelling hebt om een gebouw zo te bouwen zodat je minder verzorgend personeel nodig heb? De Hanepraij is de hel op aarde. Gelukkig heeft mijn tante na 6 dagen Hanepraij haar hemel gevonden en is verdere teleurstelling, pijn en verdriet in die hel voorkomen.
BeantwoordenVerwijderenHet lijkt mij een ware hel toe Peter; hopelijk ervaren de bewoners het zelf niet zo.
BeantwoordenVerwijderen