Ome Jaap in de hemel

Blijft een gemis dat er geen handleiding bestaat betreffende “overlijden.” Goed, er bestaan

boeken door de mensen geschreven die zeggen te zijn overleden en hoe dat dan ongeveer gaat. Maar het blijft voor de persoon in kwestie die over de muur van het tijdelijke heen moet, afwachten.

Goed, Christus weet het en heeft het doorstaan, de dood zowel de opstanding, maar Hij zwijgt over het proces als zodanig in alle talen. Gelijk heeft Hij, want op elk antwoord, komen meest nog meer vragen terug.

Als ik mijn persoonlijk sterf proces een naam mag geven, dan komt: vermoeidheid bij mij het dichtste bij. Steeds iets meer moe, tot je het bed niet meer uit kan, tot je niet meer zelfstandig kunt plassen of drinken en eten en uiteindelijk te moe om adem te halen. De interne batterij van het lichaam is leeg. Volkomen leeg. Maar wat dan? Oh ja dan is er ook nog de spirituele overgang van het hiernumaals naar het hiernamaals?

Ik lees vaak in boeken over mensen die een bijna doods ervaring hebben gehad, dat ze Mozes, Elia, of Petrus gezien hebben. Oh ja, of Jozef, Maria Abraham. In bijna alle DB ervaringen duiken Bijbelse personages op de overledene slechts uit het boek der boeken (de Bijbel) kent. Je leest er zo zelden bij:" Ja Johannes kreeg een lekke fietsband in de hemel. Hij reeds veel te hard met zijn voorband tegen een gouden stoepje.

Hier begin ik te twijfelen aan dergelijke schrijven. Ik bedoel: miljarden mensen, van koekjesbakkers, tot bouwvakkers, monteurs tot, snackbarhouders, tegelzetters, tot mannen die achter de vuilniswagen lopen of de wc juffen die voor een kwartjes zorgen dat u en ik op brandschoon klaterend porselein onze behoeften kunnen doen. Van de christelijke ijsverkopers tot tante Jo, die zo mooi de hoge C kon halen op het christelijke koor. Waarom komt men die zo weinig tegen? Bedoel in die bd ervaringen, waar zijn de "Gewone" mensen?  Dominees, hoe zit dat

"Want wie komen zij nu net allemaal tegen? Mannen (soms vrouwen) van naam? Vooraanstaande heiligen, maar waar is tante Klaar dan? Of oma Truusje? Oom Jaap? Of vallen die minder op in de hemel? Daarnaast geeft geen van dergelijke boeken een redelijk antwoord op de (noem het) samenleving daar. Lees nergens over een Jacobus die een leuke haringkar heeft en visjes vent en uitjes of het gratis hemelse warenhuis V&D. U weet wel van Vroom en Dorcas.

Het zicht op het "gewone, heel bijzondere, geweldige, hemelse, daar tast ik naar...Doch ik kom het zo zelden tegen in die boeken, U wel?

Vragen, vragen, vragen, ik stop al. Here Jezus ontfermt u!…

De laatste dagen

Elke dag is een grote verrassing. Meest in het negatieve helaas. Heb ik buikpijn en knapt mijn schedel bijna uit elkaar van de hoofdpijn? Hoeveel medicatie moet ik nemen eer

dat de pijn wegvalt? Kan ik wat eten of komt het er meteen uit. Zal ik prettig liggen in bed? Zal ik misschien een paar uurtjes op kunnen, en stukje schrijven misschien.

Het is winderig buiten. Weer om bij te overlijden, dacht ik. Eerst snel onder de douche nu want douchen kost heel veel kracht.

De Here Jezus nog niet gezien, maar verwacht Hem elke dag. Meende eerst van wel maar het waren Cor en Maarten die hun grote handen op de fragiele van mij liggen.

Paula stapt nu onder de douche met enige reserve, ach, een anders is vaak veel bijdehanter dan dat de patiënt in de gaten heeft. Die suft maar wat door die laatste dagen. . De gal in mijn bloedstroom neemt iets af om de een af andere reden. Minder gele ogen en huid dus.

Heb soms het misselijkmakende idee dat het leven een grote flipperkast is. De ene bal blijft lang en gaat in grote passie over het spel, de ander verdwijnt alvorens goed te zijn begonnen.

Een is zeker: Game over is in Jezus een New game! Onbeperkt en altijd.

De letters op mijn toetsenbord zij vervanger door een of ander grappenmaker want wat ik normaal in 5 minuten schrijf, duurt nu 35 minuten.

Heel oude vrienden schrijven lieve kaartjes. Jongens (meiden ook) het is goed. We hebben gelachen, gegeten samen, elkaar geholpen waar nodig en soms wel eens net als alle andere mensen een beetje onenigheid gehad. Maar lieve schatten, dat neemt toch niet weg dat we van elkaar houden! 

Een mens is nu eenmaal een wezen dat tot geweldig mooie dingen in staat is of soms te blunderen. Ik in ieder geval wel. Dus geef op die hand en die Hug, alles is vergeven, voor zover dat nodig was, vergeef ook mij (voor zover dit nodig is) 

ik ben ook maar een mensje die zijn best doet maar in ieder geval elke dag faal en dan steek ik steek mijn handen in de lucht of buig mijn knieën en weet: Alles is mijn ook vergeven.

Wat een opluchting!

Misschien tot laters ik ga een ochtend plat

En toch hopen we nog snel een keer aan te komen

Zomaar een goed bedoelde kreet, die ik waarderen zou als ik al niet tig keer

had aangegeven dat het enkel voor de goede orde voor Cor Molenwaar en Maarten opgaat.

Ik hoop dat dit misverstand uit de lucht is, want het is geen kwestie meer van willen mijnerzijds. Was dat maar waar! Het is voor mij een bewuste keus om de korte tijd die ik nog heb te gaan, mijn vrouw en mijzelf hierin te ontzien.

Ik word er ten eerst veel te moe van en ten tweede vind ik het niet fijn mijn complete aftakeling met meer mensen te delen. Sorry. Paula doet er intussen enkel dag zo’n 15 a 20 telefoontjes af, om al de (oude) en jonge, al die christenen welke we mogen kennen, al die familieleden en meer keer op keer uit te leggen dat het nu niet langer kan. Als je dat niet wil begrijpen, vergroot je ons leed, dus nogmaals, een kaartje en van alles wordt nog altijd in vreugde ontvangen maar Petertje is op.

Na wederom 24 uur in bed warempel om 0.800 op voor een bakje yoghurt een reusachtig glas water en een banaan. Typen lijkt door al die pijnstillers wel of ik zo dronken als een gymschoen ben, maar goed, ik ben op en ik heb even wat fut.

Lang duurt het nooit, wat rond de klok van negen uur in de ochtend is het koortstijd. Dan krijg ik de koude koorts en ril tot een uur of elf waarna de zware hoofdpijnen aanvangen. Elke dag val ik nu één kg af en het is een naar gezicht als je voor de spiegel staat te kijken en alles waar je ruim 40 jaar aan hebt gewerkt te zien verschrompelen.

Het verlangen naar de hemel, neemt elke dag toe. De aarde en alles wat er zo bij hoort gaat elke dag minder voor je betekenen. Paula doet het erg goed. De zorg en aller wat er allemaal op je bordje geschoven wordt bij dergelijke ziekten.

Bijna lijkt het even normaal als ik Paula en haar moeder rond halfzes et eten hoor Maken. Moeder en dochter aan het kokkerellen. Gezellig gehoor

Ikzelf eet niet mee, nou ja hooguit een bakkie erwtensoep…..

Ik dus ook vandaag mee voor stukjes pek in de soep, voor spek en bonen dus.

Omslag

Eerste kerstdag of eigenlijk de nacht naar eerste kerstdag, was

de grote omslag. Niet goed slapen, moe als een kerstkalkoen zonder vulling. Enkel nog een paar minuten uit bed om over te geven en dan hup weer terug.

Had zelf het idee dat het einde verhaal was. Een kind komt op eerste kerstdag om Verlosser te zijn, een oudere man verlaat als verloste het toneel. Lijkt me redelijk.

Kopje thee op bed met een beschuit wil er helaas ook uit. Van binnen zijn ze in staking gegaan me dunkt.

Iedereen die nog spontaan langs wilde komen begrijpt wel dat dit niet meer tot de mogelijkheden behoord. Misschien als je belt of een berichtje stuurt dat het nog in te lassen is, maar voor mij is het zeer vermoeiend, sorry.

Misselijk, buikpijnen, hoofdpijn, beetje depri van de medicatie en suf. Dus ik zal vandaag ook wel erg veel op bed liggen.  Iedereen bedankt voor jullie gebeden en zorg. Ik mag hopen dat de tijd dat ik thuis mag komen, niet al te lang meer op zich laat wachten.

Het is mooi geweest, heel mooi, maar het verlangen naar het einde en het nieuwe begin is in mijn beleven nu mooier dan wat mij hier op aarde nog rest.

Goed te zien dat zoveel mensen Paula aandacht schenken en bijstaan in dit zware afscheid dat dan wel geen vaarwel doch een tot zien is, maar het neemt niet weg dat het zwaar is.

Bedankt lieve mensen voor al de goede zorg.

Vrijdag 01-12 Opa koopt smartphone

Ik moet er nu toch aan geloven. Het is

te onhandig om steeds via rooksignalen berichten over te brengen en dus deze week een smartphone aanschaffen voor het gemak en deels ook voor het noodzakelijke. 

Dus op de valreep toch over de drempel. Fijn dat Maarten van het gezelligste warenhuis het even voor mij in orde maakt, want die heeft verstand van dergelijke en ik ben wat dat betreft een holbewoner compleet met knots, die communicatie liefst via een geringe knotsslag tot stand brengt om zaken duidelijk te maken. Vandaar dat veel van mijn vrienden ook met kneuzingen en allerhande blauwe plekken rondstrompelen na een gesprek met mij.

Ik zag al wel dat er net als op mijn laptop allerhande icoontjes opzitten waarmede je een snelkoppeling maakt naar hoe wat en waar er hoop dat er ook eentje bijzit die je direct in verbinding stelt met de hemel, maar daar zal de boel wel chronisch in gesprek zijn, de Schepper heeft het nu eenmaal druk met al onze vragen of Zijn beltegoed is op, dat kan iedereen overkomen.

Gelukkig is er Eentje die al heeft voorzien en betaalt om met Hem in gesprek te komen. Het lastige is altijd dat Hij zo weinig terugzegt. Nou ja, je hebt spiritueel begaafde mensen die Hem overal horen. Als ze een komkommer snijden, de koelkast opendoen, een ui schillen compleet met traan in de ogen. Ik blijf er verder buiten, bij mij werkt Hij niet zo. Ik praat, Hij luistert. Ik meen dat dit voor de meesten van ons  herkenbaar is. Maar ook dat is fijn. Spreken is nu eenmaal zilver doch zwijgen (lees luisteren) goud).

Las op internet: Je lever is een belangrijk orgaan, maar het is ook een bijzonder orgaan. Hij is namelijk in staat om weer aan te groeien en uit te groeien tot een volledige lever als deze gedeeltelijk verwijderd is. Het is dan wel belangrijk dat het overblijvende deel van je lever gezond is. Je lever kan bovendien nog heel lang zijn werk blijven doen, als een deel ervan (bijvoorbeeld door ziekte) niet meer functioneert. De lever heeft dus een enorme reservecapaciteit. Acht cm kanker is dus nog geen reden voor de lever om er de brui aan te geven. Nou, dat weten we dan ook weer.

Er is wellicht nog tijd en ik bid dat ik hem goed mag gebruiken om datgene te doen waarvoor wij allen op aarde zijn. Liefhebben, het hoogste goed waaruit alles is ontstaan en wat tot in eeuwigheid zal voortbestaan.

IK BEN

Lieve schatten van mensen. De stroom van kaartjes blijft maar groeien en maakt

dat ik steeds dieper besef dat de groep mensen die meeleven in welgemeende liefde enorm groot is. Het zijn er gewoon te veel om ieder bij name te noemen, mede omdat je dan soms zomaar iemand vergeet te noemen en dat is niet gewenst in deze.

Derhalve deze algemene dankzegging voor de niet te stuiten hoeveelheid liefde uitgedrukt in woorden, kaartjes, bemoedigingen, bakjes soep, biest, bossen bloemen, vitaminepillen, omhelzingen, tranen en kussen die reiken tot ver over de grens van ons eigen land. Wij zijn er stil van en diep bewogen omdat dit bewijst dat de mens diep van binnen een verbondenheid heeft met de ander die veel verder en dieper gaat dan woorden uit kunnen drukken.

Iedereen heel, heel, heel erg bedankt voor jullie liefde, gebeden, medeleven en moeite die genomen wordt om een oudere kalende man met zijn geliefde vrouw te helpen deze moeilijke dagen door te komen.

Mede omdat ik er intens naar verlang jullie allen als het doek voor mij valt ooit weer in de armen te mogen sluiten en nooit meer behoef afscheid te nemen, deze woorden van onuitsprekelijke dank die troost geven en hoop. Dan zullen we als één groot gezin samen rond het licht der wereld elkander in eeuwigheid liefhebben. En hoe dat zal zijn, daarvan zegt Hij dat wat geen mens ooit heeft bedacht, geen mensenoog ooit heeft gezien en wat in geen mensenkind ooit is opgekomen, zo overweldigend mooi zal het dan zijn.

Hij maakte deze aarde en alles wat is in zes dagen. Doch is nu al ruim 2000 jaar bezig om al het nieuwe te maken. Dus nooit bang zijn voor de dood want dat is nergens voor nodig. Hij is er, ik heb Hem zelfs al eens gezien en beseft dat Hij groter is dan alle angst, groter dan de dood, groter dan alles wat is. Hij is de IK BEN….

Strontjong

Kakken met een trombosebeen

Een van de aardigste acrobatische kunsten is om te kakken met een zwaar in gezwachteld

been. Deze poot wil niet buigen en aangezien de uitvinder van de hedendaagse toiletpotten een zwaar ondermaatse dwerg moet zijn (zo laag bevindt de pot zich bij de vloer) moet je wel een atleet zijn om überhaupt al plaats te kunnen nemen op het porselein zonder je rugspieren te verrekken, laat staan met een zwaar ingezwachteld trombosebeen.

Daarnaast zijn onze kleinste kamertjes waar den Hollander zijn behoefte placht te doen, om de een of ander volstrekt onbegrijpelijke reden van een minimale afmeting, zodat je normaal al onder een hoek van 90 graden je behoefte doet, met weinig voetruimte, maar met een trombosebeen is zulks helemaal een kunst. Vergelijk het met dirty dancing, hoewel dirty shitting een betere noemer zou zijn.

Dus moet je tijdens het downloaden je gezwachtelde poot door de wijd openstaande deuropening steken om nog iets van perskracht te kunnen produceren, die nu eenmaal van node is om je oel richting uitgang te geleiden.

Dit houdt derhalve in dat je niet kunt gaan zitten kakken als er visite is, omdat ten eerste de aanblik van een man in blote kont, maar met gezwachteld been afstotelijk is, of je moet een (noem het) mummie-fetisj hebben. Dan de erbij behorende geluiden die variëren van kleine plofjes tot heuse ontploffingen die ook al niet bijdragen tot “gezellig” op visite zijn.

En dan is er nog de geur die tot in de verste uithoeken zich via de gang de huiskamer indringt en de “feestvreugde” nog verder opdrijft.

Gelukkig hebben wij dan nog een diepspoeler, u weet wel, zo’n toilet waarbij je oel direct het watergraf krijgt en je kont zo lekker nat van wordt, i.p.v. een vlakspoeler waarbij de oel gelijk een kunstig stuk drukwerk ter nabeschouwing op een vlak gedeelte ligt na te walmen.

Je vraagt je wel eens af welk oorspronkelijk denkwerk er zoal ten grondslag ligt aan ons kleinste kamertje. Een ding staat vast, het moet wel een onvoorstelbare oelewapper ( lees strontjong) zijn die dit alles bedacht heeft.

Bezoekjes

De frisse atmosfeer van de herfst en het felle licht van de zon communiceren het leven met mijn zintuigen terwijl diep van binnen de dood zich verder vreet. Een vreemde gedachte,

die je stil doet staan bij de kostbaarheid van gezondheid. De mevrouw van de Rivas die mijn been kwam zwachtelen is net weg. Het zijn stuk voor stuk schatten van mensen die dit komen doen en je voelt hun bewogenheid met jou als patiënt. Bedankt lieve mensen, jullie zijn als de druppels dauw op dorstig land.

Net als de stroom kaartjes en telefoontjes die je dagelijks krijgt. Mededogen is een uiting die diep vanuit de ziel komt en derhalve gevoelige snaren weet te raken. Veel mensen, ook vrienden uit het verleden die je een beetje (door de verhuizing) uit het oog verloren bent, vragen of het goed is of ze even langswippen? 

Dat is mooi en warm, doch op dit ogenblik zijn al die indrukken zo vermoeiend en ik hoop dat men het begrijpt dat ik op dit ogenblik de kracht even niet op kan brengen om hen te ontvangen, hoe dierbaar ze mij ook zijn.

Geheel anders met de mensen die regelmatig al langskomen en waar je eigenlijk niets meer tegen behoeft te zeggen omdat ze het naadje van de kous reeds weten, met je gehuild hebben en waar je tal van emoties reeds mee hebt gedeeld. Die zie ik graag komen al was het elke dag, want ik behoef niets meer uit te leggen, niets meer te zeggen, enkel in hun ogen te kijken en Hem te zien die in de stilte zegt:” Ik ben met je, al de dagen van het leven.”

Vroeger dacht ik dat Hij bedoelde dat Hij een soort boven/achter of zo wat in de onzienlijke wereld achter mij aanzweefde of doelde op de inwoning van Zijn persoon in ons mensen. Hoewel daar een kern van waarheid in schuilt, besef ik dat Hij al de dagen met ons is omdat Hij in anderen ons opzoekt.

Komt iemand in liefde naar je toe (kerkmens of geen kerkmens, christen of geen christen) dan is Hij het die in die persoon jou bezoekt. Liefde staat los van noemers of ons menselijke beperkt denken. Hij is meer dan onze dogma’s of kerkelijke stellingen. Liefde is Christus, altijd, eeuwig en onbeperkt….

Mensen die beweren niet in God te geloven beseffen veel te weinig dat de liefde die ze anderen schenken het bewijs is dat dat Hij wel in hen gelooft….

Mensen die ik langere tijd dus niet gezien heb: bel van te voren even om kort te sluiten aub het voorkomt vervelende verrassingen. 0184 636890

Tante Klaar komt

Vandaag de MRI scan. Een log apparaat dat kleunt, dreunt en bonkt.

Je krijgt desgewenst een koptelefoon op met je favo muziek, zodat je een beetje afleiding hebt en het gedreun van het apparaat niet zo gewaar wordt. Had enkel niet goed opgelet en de perverse cd “pikante kerstliederen” die ik ooit op sinterklaasavond kreeg van een achter-oom die niet wilde deugen en per ongeluk in het doosje van zz top was beland, meegenomen. Het betrof schuine liederen, waaronder,” als tante Klaar komt”,  “de pik van Janusie die gaat er altijd in, hela hola pak haar nog een keer en pak ze maar beet riep tante Greet, ze benne van jouw”.

 Nou daar lig je dan als christen naar die pikante krakers te luisteren. Heb ik dat weer. Direct bij thuiskomst de cd in de afvalbak voor plastiek geworpen.

Het onderzoek stelt niet veel voor, enkel moet je wel doodstil liggen. Kreeg na een paar minuten een hevige jeuk aan mijn neus en moest alle zeilen bijzetten om niet te gaan krabben ,want dan moet de boel weer over en komt opnieuw tante Klaar voorbij.

Zo’n radioloog gaat ook met je om alsof je een braadkuiken in een braadzak bent, welke ik wel een in de magnetron schuif. Een beetje alsof je wel een mens bent, maar toch ook weer niet. Ze praten wel tegen je, doch hun ogen doen niet echt mee. Ze kijken met een soort  röntgen ogen door je heen. Zal wel het gevolg zijn van jaren lang bloot staan aan straling.

Gelijk maar langs de apotheek dan heb ik weer een verse lading drugs om mijn junkzijn te bevredigen. Paula rijdt met haar auto, dus dat is lekker want ik ben zo stoned als een konijn met lichtgevende aambeien, door al die pillen. Van pijn is nauwelijks sprake, mits je op tijd een verse lading neemt. Dromen doe ik in tegenstelling wat de wetenschap beweert niet in zwart/wit doch in kleur en elke nacht is derhalve een feestje wat ik nu weer ga beleven. Slapen is een beetje doodgaan, dacht ik. Daarom overlijden ook veel mensen in hun slaap omdat de drempel die te nemen is vrij laag blijkt tijdens je slaap.

Klaas Vaak en de man met de zeis zullen wel bloedverwanten zijn. De een strooit je wat zand in de ogen en de anders doet: hakkietakkie met zijn zeis. Een soort politiek systeem waarbij dit al jaren met succes toegepast wordt op het klootjesvolk. Ze beloven je zakken met stofgoud doch elk jaar blijkt toch je kop er weer financieel af te gaan…..

Vrienden

Veel mensen willen nu plotseling vrienden worden op facebook.

Dat begrijp ik eigenlijk wel, doch op de valreep van het leven gevoelt het wat dubbel. Een vriend ben je immers tijdens het leven en niet tijdens de dood. Mensen die jaren op facebook zitten en nimmer enige vorm van belangstelling betoonden, doen nu plotseling een verzoek tot vriend worden en ik wil niet bot en boud worden maar de tijd voor nieuwe vrienden ligt nu achter mij.

Door de valium begin ik dingen te vergeten. Heb ik die medicijnen nu al ingenomen of niet? Heb ik nu wel koffie in het filter gedaan of pruttelt dat apparaat door een leeg zakje? Heb ik mijn toges nou wel of niet afgeveegd na het downloaden? Nou ja, dat laatste merk je snel op als er steeds vliegen achter je aanjagen.

Ook druk aan het neerschrijven hoe de afscheidsdienst er ongeveer uit moet gaan zien. Op de steen die overigens niet te opzichtig moet zijn in mooi zwart met gouden letters mag de tekst: “Eindelijk thuis”, niet ontbreken. Want lieve mensen, u was toch niet van mening dat ons werkelijke thuis op deze planeet ligt? 

Welnee! Overlijden is niets anders dan terug naar de bron. Voor mij is het leven iets complexer dan de  beperkte gedachte dat wij er ooit niet waren, geboren werden en er wel waren en na het overlijden weer niet meer zijn.

Iedereen van ons ontmoet in zijn of haar leven mensen met wie je binnen een minuut een klik hebt alsof je elkaar al eeuwen kent. En ik denk dat dit ook zo is. Enkel hebben we daar geen weet meer van. Er zijn mensen waar je van houdt met een liefde die zo intens is, dat dit duidelijk aangeeft dat de grondslag van deze liefde zijn oorsprong reeds moet hebben in een andere dimensie die wij de hemel/ de Schepper noemen. Overlijden is derhalve niet veel anders dan naar huis gaan en eindelijk je weer herinneren al datgene wat je nu vergeten bent.

Begrijp mij goed, ik hecht geen waarde aan de reïncarnatieleer. De gedachte dat als je het op aarde goed doet, je in een volgend leven als een hoger schepsel terug zou komen. En als je er een rommel van maakt je terug komt als bedelaar of nog lager. 

Als dat waar zou zijn, zou de ganse aarde slechts bevolkt worden door bedelende aarsmaden want zeg nou zelf, wij falen allemaal toch? Wat niet wegneemt dat wij mensen ook in staat blijken tot intens liefhebben. En het is dat liefhebben wat onze gezamenlijke bron vormt welks wij ons thuis noemen. Ik wacht we op jullie, geen zorg……