Elke dag is een grote verrassing. Meest in het negatieve
helaas. Heb ik buikpijn en knapt mijn schedel bijna uit elkaar van de
hoofdpijn? Hoeveel medicatie moet ik nemen eer
dat de pijn wegvalt? Kan ik wat eten of komt het er meteen uit. Zal ik prettig liggen in bed? Zal ik misschien een paar uurtjes op kunnen, en stukje schrijven misschien.
dat de pijn wegvalt? Kan ik wat eten of komt het er meteen uit. Zal ik prettig liggen in bed? Zal ik misschien een paar uurtjes op kunnen, en stukje schrijven misschien.
Het is winderig buiten. Weer om bij te overlijden, dacht ik.
Eerst snel onder de douche nu want douchen kost heel veel kracht.
De Here Jezus nog niet gezien, maar verwacht Hem elke dag. Meende
eerst van wel maar het waren Cor en Maarten die hun grote handen op de fragiele
van mij liggen.
Paula stapt nu onder de douche met enige reserve, ach, een
anders is vaak veel bijdehanter dan dat de patiënt in de gaten heeft. Die suft
maar wat door die laatste dagen. . De gal in mijn bloedstroom neemt iets af om
de een af andere reden. Minder gele ogen en huid dus.
Heb soms het misselijkmakende idee dat het leven een grote flipperkast
is. De ene bal blijft lang en gaat in grote passie over het spel, de ander
verdwijnt alvorens goed te zijn begonnen.
Een is zeker: Game over is in Jezus een New game! Onbeperkt
en altijd.
De letters op mijn toetsenbord zij vervanger door een of
ander grappenmaker want wat ik normaal in 5 minuten schrijf, duurt nu 35 minuten.
Heel oude vrienden schrijven lieve kaartjes. Jongens (meiden
ook) het is goed. We hebben gelachen, gegeten samen, elkaar geholpen waar nodig
en soms wel eens net als alle andere mensen een beetje onenigheid gehad. Maar
lieve schatten, dat neemt toch niet weg dat we van elkaar houden!
Een mens is
nu eenmaal een wezen dat tot geweldig mooie dingen in staat is of soms te
blunderen. Ik in ieder geval wel. Dus geef op die hand en die Hug, alles is
vergeven, voor zover dat nodig was, vergeef ook mij (voor zover dit nodig is)
ik ben ook maar een mensje die zijn best doet maar in ieder geval elke dag faal
en dan steek ik steek mijn handen in de lucht of buig mijn knieën en weet:
Alles is mijn ook vergeven.
Wat een opluchting!
Misschien
tot laters ik ga een ochtend plat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.