Tis een kreet die ik moeders wel meer hoor uiten in deze moderne tijd. Mijn kind. Meende dat er op zijn minst een vader moest zijn of een verwekker zodat we moeten spreken van “ons” kind.
Maar misschien was het wel een uitglijder en liet “papa” haar stikken en noemt ze om het om die reden “mijn kind”. Ik durf er niet naar te vragen, uw wel?
Gisteren vertelde ze weer zwanger te zijn. Ze zag er inderdaad nog wat dikker uit, maar haar lieve gezichtje bleef. “Ik ga trouwen,” vertelde ze. Reden tot felicitatie en nu maar hopen dat het ditmaal een kindje wordt van alle twee en de naam: ”Ons kind” Mag gaan dragen…..
Uw kind, jouw kind, Gods kind, we zijn allemaal kinderen, maar voor dat laatste is een nieuwe geboorte nodig. Geboren uit Gods Geest. Niet van buiten maar van binnen als een nieuw mens. Eentje die beseft: Ik kan het niet zonder mijn Hemelse Vader....
