Bij thuiskomst vond ik in de brievenbus tussen de gratis huis aan huis krantjes een briefje van de post dat ze mij niet thuis hadden getroffen en een pakje wilde afleveren.
Maar misschien dat Paula in een opwelling van koopdrift, die vrouwen vaker overvalt dan mannen, me dunkt, iets in bestelling staan, je kunt niet weten. Bij het postkantoor werd mij verzocht mij legitimeren, maar ik had niets bij me dus dat kon niet. Doch ik kon de oude man die achter de balie stond uit de kerk als zijnde Piet. Hij schonk altijd op de eerste zondagen van de maand koffie en serveerde er een gortdroog koekje bij na de kerkdienst.
“Piet je kent me toch wel, ik zit nota bene in dezelfde kerk dus wat nou legitimeren?” Wet is wet vond Piet en was onvermurwbaar, hij diende mijn legitimatie te zien of anders geen pakje. Ik ben een wat driftige natuur, velen weten dat wel en vertelde Piet dat hij het pakje dan maar in zijn rectum moest duwen en verdween nijdig het postkantoor uit.
Na drie dagen verscheen opnieuw de pakjesbezorger voor de deur compleet met baard en grijns en overhandigde mij het pakje zonder enige vorm van legitimatie te moeten overleggen. “Het lag nog op kantoor meneer dus ik geef het even af, en een goedemiddag.”
Piet schonk koffie die zondag en vroeg me: ”Koffie of thee?” Ik zei: ”Wie bent u? Ik mag geen koffie of thee aannemen van vreemden, kunt u zich legitimeren?” Piet verslikte zich even en liep vervolgens paars aan. Ik heb maar geen koffie aangenomen en zal zulks ook nooit meer doen. Zijn leut smaakt me te veel naar de wet en niet naar genade…
